Mieć wszystko, rozdział III

Dla Ciebie, dziadku. Spoczywaj w pokoju.

- Ja już wiem – zawyła rozpaczliwie. Przystanęłam. – Wreszcie zrozumiałam, co to znaczy ból. Ból to wcale nie znaczy dostać lanie, aż się mdleje. Ani nie znaczy rozciąć sobie stopę odłamkiem szkła tak, że medyk musi ją zszywać. Ból zaczyna się dopiero wtedy, kiedy boli nas calutkie serce i zdaje się nam, że zaraz przez to umrzemy, i na dodatek nie możemy nikomu zdradzić naszego sekretu. Ból sprawia, że nie chce nam się ruszać ani ręką, ani nogą ani nawet przekręcić głowy na poduszce. Ból po stracie przyjaciela.

~Zakochane Śródziemie (blog)

Tymczasem tkwię tutaj, odgrodzona od świata ścianami poduszkowca i przytrzymywana przez tę samą siłę, która przy łóżku umierającego zatrzymuje jego bliskich.  Nie potrafiłam zliczyć, jak często ich widywałam, zebranych wokół naszego stołu w kuchni. Myślałam wówczas: Dlaczego sobie nie pójdą? Dlaczego stoją i patrzą? Teraz już wiem. W takiej sytuacji nie ma się wyboru.

~Susan Collins, Igrzyska Śmierci

Siedziałam przy jego posłaniu. Tym prowizorycznym posłaniu zrobionym  dwóch koców i kurtki podłożonej pod głowę chłopca. Oddychał ciężko, a jego mała klatka piersiowa unosiła się w przeraźliwie wolnym tempie. Westchnęłam smutno, zdjęłam z pleców derkę, którą znaleźliśmy w tym domu i przykryłam nią brata. Przekręcił się na bok. On potrzebuje lekarstw. To nie jest choroba, która przejdzie, o ile będziesz zdrowo się odżywiał i wychodził na świeże powietrze. A nawet jeśli tak, Emiel nie spełnia warunków powrotu do zdrowia. Tutaj ciągle unosił się odór wojny, działania okupacyjne Oguriqu rosły w siłę. Wszędzie tylko krew, kurz i setki chorób. Referin uważał, abyśmy i my nie złapali jakiegoś paskudztwa. To byłby dla  nas wyrok śmierci.

Tak, wojna. Wojna to moment by żyć i umierać. To czas prawdy i kłamstwa. Czas, aby kraść i aby się dzielić. Czas aby walczyć. Walczyć i ginąć. Czas, aby oddać wszystko, żeby mieć tak niewiele.

- Trzeba coś z tym zrobić - usłyszałam głos Referina, wchodzącego do pomieszczenia. W drugim pokoju matka z ojcem usypiali Werena, przerażonego i  samotnego. Jakże było mi ich żal.

- Jak z zapasami? - zapytałam, nie odrywając wzroku od Emiela. - Coś udało się znaleźć w domu?

- Mamy dwa bochenki chleba - powiedział Referin, przysiadając się. Położył dłoń na spoconym i gorącym czole młodszego brata, pocałował czule, uśmiechnął się cierpko. On też odczuwał tą bezsilność.

 - Tylko że te bochenki są suche i twarde - wzdrygnął się. - Ale da się je namoczyć, wystarczą na jakieś dwa, trzy, w porywach cztery dni dla sześciu osób. I  została nam butla wody. Trzeba coś z tym zrobić, Bel. Emiel potrzebuje lekarstw, jedzenia, ciepłego posłania, wody. Tak jak my.

- Jak chcesz je dostać? - westchnęłam.

- Nie wiesz? - zapytał wyraźnie zdziwiony. - Naprawdę nie wiesz?

Tak, pomyślałam, wiem. Wojna, czas kradzieży i miłosierdzia. Czas wyrzeczeń i poświęceń. Czas, w którym nie liczy się, jak żyjesz, tylko czy w ogóle jeszcze żyjesz.

- Pójdę - powiedziałam, wstając. Wystrzeliłam  palce u rąk i poprawiłam włosy ruchem dłoni. - Znajdę jakiś stary magazyn albo jakiś większy dom. I wrócę z tym, co nam potrzeba.

- Przejście przez okupowane miasto jest niebezpieczne. Idę z tobą.

- Nie, Referin. Ty zostań i opiekuj sie chłopakami. Musi być tu ktoś trzeźwo myślący. 

Mysz zapiszczała przeraźliwie w rogu pokoju. Pewnie jest godna. My też jesteśmy. Jak każdy cywil na wojnie. Jak każde niewinne dziecko.

Byłam wściekła. I głodna.

***

- Wychodzę  - powiedziałam, całując Werena na pożegnanie. Zwróciłam oczu ku matce. - Opiekuj się chłopakami. Zanim położysz ich spać, sprawdź, czy nie ma  nigdzie zdechłych myszy, krwi, większego brudu. Nie możemy dopuścić do zakażeń. I jeszcze jedno, nie wychodźcie teraz już nigdzie. Idę szukać leków dla Emiela.

- Idę z tobą - usłyszałam głos ojca. Pewne i niezachwiane słowa wstrząsnęły mną, wstrząsnęły i zadziwiły. Ale nie protestowałam.

- Belgilangan, zaczekaj - matka potarła nadgarstki o poszarzałą spódnicę.

- Tak?

- Wróć razem z tatą cała i zdrowa.

 Pokiwałam głową i wyszłam z domu. Po prostu. By nikt nie zobaczył łzy, umykającej mi teraz po policzku. I uśmiechu na twarzy.

***

Na początku szliśmy w milczeniu, uważnie obserwując każdy ruch powietrza. Nocą miasto w ogóle nie wydawało się być okupowane, zdobywane, niszczone. Nocą było przeraźliwie cicho, zimno i... bezpiecznie? Nie, nigdzie nie jest bezpiecznie, szczególnie teraz. Szczególnie tutaj. 

Po obu stronach uliczki stały domy, niektóre całkowicie zniszczone, niektóre w częściach, bez okien, drzwi. Dachów... Był też jeden dom, w którym w oknach paliło się światło. Przystanęliśmy tam z ojcem, pełni niepokoju. Zbliżyłam się do ściany budynku, tuż pod oknem. Oddychałam powoli, wyciszałam się całkowicie. W końcu usłyszałam głosy.

- Zimno dzisiaj, prawda?

- O tak, kochanie. I spokojnie. Poczekaj, dołożę do kominka. A cóż to? Kaszlesz? Moja miła, kaszlesz?

- To nic, nie martw się.

- W twoim wieku? Pójdę po lekarstwa. I przyniosę ci jeszcze kawałek ciasta, który został w szafce.

Starsze małżeństwo, o tak. Są pewni, że dadzą radę przeczekać wojnę, przeżyć ją. Ale jak człowiek powinien przeżyć wojnę? Czy  w ogóle da się zrobić to godnie?

- Idziemy? - zapytałam ojca, ciągle wpatrując się w okno.

- Chodź, tam jest magazyn. Za tamtą alejką.  Chodź.

***

Magazyn był wielki, aż nie chciało m się wierzyć, że nie jest zamieszkiwany przez kogoś. Ale jak do tej pory, po wstępnych oględzinach nie znaleźliśmy ani żywej duszy. Poprawiłam nóż doczepiony do pasa. Ojciec udał, że nie widzi.

- Trzeba wejść przez okno - przystanęłam przed wejściem. Było zawalone kamieniami, widocznie tutaj kule ognia Wielkich Sępów również doszły. Wspięłam się pierwsza, stopą podpierając o głazy, wciągnęłam się i stanęłam an parapecie. W pomieszczeniu było ciemno, głucho. Pusto.

- Teraz nikogo nie ma, wskakuj - podałam rękę ojcu. Gdy byliśmy już w magazynie, zaczęliśmy przeszukiwać pokoje. Wszędzie było porozrywane na strzępy skrzynie, puste kubły, czasami tylko okruszki chleba. Tutaj byli już ludzie. I zabrali, co było trzeba.

- To bez sensu - uznałam, gdy weszliśmy do kolejnego pustego pomieszczenia. - Tu nic nie ma, nic, kompletnie. To strata czasu.

- Nie, trzeba mieć nadzieję - powiedział ojciec ostrym głosem. - To dzięki nadziei ludzie się jeszcze nie pozabijali.

A więc szukaliśmy dalej. Dalej bez rezultatu przeczesywaliśmy kufry, pułki, kosze. Na próżno.

Aż zeszliśmy do piwnicy. Prawie rozpłakałam się ze szczęścia.

***

Wejście do piwnicy było zakneblowane, pewnie przez wojskowych. Nie było jednak słychać nikogo, może tylko szczury.  Ojciec wywarzył drzwi, ja wleciałam z nożem w ręku.  Byliśmy sami. A przed nami wielkie wory z ziarnem.

- Wezmę wory, Belgilangan. Znajdź leki dla Emiela.  Jeśli bogowie naprawdę chcą nam pomóc, pomogą i twemu bratu.

- Miej się na baczności  - ostrzegłam go. - Jeśli wojskowi tu wejdą, nie mamy drogi ucieczki.

- Nie martw się tak. I znajdź leki.

Nie było to proste. Znalazłam coś po dziesięciu minutach przeszukiwań, podczas gdy tata przebierał wory z żywnością. Medykamentów w takim magazynie nie mogło być wiele, kto by ich używał. Jednak znalazłam jeden flakonik z fioletowym płynem. Nie do końca wiedziałam, co to może być, ale wzięłam.

- Pakuj, co się da - usłyszałam zza pleców -  szybko. Słyszałem wybuch.

Wkładałam więc, co się da. Butelki z wódką, bandaż, który leżał na podłodze, kilka książek na podpałkę w zimniejsze dni. Ale żadnych leków.

- Wracamy! - krzyknął do mnie ojciec. - Szybko.

***

- W worach mam jeszcze leki - oznajmił z dumą tata, skręcając w korytarz na końcu którego znajdowały sie chody na parter.

- Naprawdę? - ucieszyłam się szczerze. - Cudownie, Emiel wyzdrowieje i będziemy mogli się stąd wynieść.

- Możemy pojechać do krainy elfów, tam dają schronienie uchodźcom. Gdy byłem tam sprzedawać przyprawy, poznałem pewnego miłego kupca. Moglibyśmy tam przeczekać wojnę.

Poprawił wory, które niósł na plecach. Szliśmy dalej.

- Mogłabym cię o coś prosić - głos mi się załamał.

I wtedy wszystko zadziało sie szybko. Zbyt szybko.

***

Huk był przeraźliwy, ostry, kłujący i nieprzyjemny. I rozległ się dokładnie nad nami. Ale to nie było najgorsze. Najgorsze było to, że sufit zawalił nam się na głowy.

Uskoczyłam w bok, zrobiłam obrót i zawirowałam. Kurz wypełnił pomieszczenie, oczy zaczęły łzawić. Szukałam czegoś po omacku, mrużąc powieki. Wsłuchiwałam się w dźwięki, ale nie słyszałam nic.  Poczułam tylko, jak krew płynie mi po skroni. Dotknęłam czoła,  było lekko rozcięte. Ale co z tego?

- Belgilangan!!!

Gdzie, z której strony? Nic nie widziałam.

- Alneran, pomóż mi.

Nic, kompletnie. Cisza.

Nagle pył odsłonił przede mną kupę gruzu, który przed chwilą był sufitem. Jęknęłam, serce zabiło mocniej, żołądek podszedł do gardła. Wśród kamieni ujrzałam twarz. I rękę.

- TATO!!! - wrzasnęłam, podbiegając. Złapałam go za dłoń, żył jeszcze. Na jego twarzy krew przeplatała się z ziarnem, wory rozerwały się pod wpływem uderzenia.

- Uciekaj, Belly - wysapał z trudem tata.

- Nie zostawię cię tu - załkałam. - Nie teraz.

Druga kula ognia, wybuch. Gdzieś dalej. Daleko od nas.

- Uciekaj, dziewczyno - ujrzałam łzy na jego twarzy. - Uciekaj. Proszę.

- Tato...

- Chciałaś mnie o coś prosić... - wyszeptał, gasnąc. Zamknął powieki, jego dłoń rozluźniła się z uścisku.

- Żyj - wyszeptałam. Łzy popłynęły same. Nie powstrzymywałam ich.

***

Wracałam nocą. Tak, jak tu przyszłam. Otoczona ciemnością. Bez jedzenia, leków, bandaży. To tata niósł wszystko.  Dlaczego poszedł ze mną po te zapasy? Dlaczego właśnie do magazynu? Straciłam ojca, bo chciałam jeść. Dlaczego?

Gdy weszłam do naszego schronienia, nie mogłam wykrztusić słowa.  Referin  i matka nie spali cała noc, siedzieli, rozmawiali. Teraz miałam im powiedzieć, że sama tu przyszłam?

Zamknęłam drzwi, zakneblowałam, osunęłam się po ścianie. Referin wstał, popatrzył smutno. Matka również.

- Gdzie - głos jej się załamał. - Gdzie jest tata?

- Bel, co się stało?- zapytał Referin, obejmując mamę.

- On nie żyje  - wybuchłam płaczem.

- Kto? Kto Bel?

- Ojciec nie żyje - płacz przerodził się w lament, w histerię. Ciężko było mi złapać oddech, uspokoić. Bałam sie, ze obudzę chłopaków, ale nie potrafiłam nad tym zapanować. -  Leży teraz pod gruzem, budynek się na niego zawalił. Ja nie chciałam go zostawiać. Ja nie chciałam.

- Spokojnie - Referin podszedł do mnie i przytulił mocno. - Jestem tu, Bel.

Wyswobodziłam się z jego ramion. Podeszłam do matki, ale ona odsunęła się szybko, ze strachem i łzami w oczach. Ale nie płakała.

- Mamo? - załkałam jeszcze bardziej. Z bezsilności. Z bólu. - Mamo, proszę. Proszę, to nie moja wina. Błagam, uwierz mi.

- Wyklęta!  - wyszeptała tylko. - Wyklęta.

***

Pokój, w którym spali chłopcy był względnie czysty. Weszliśmy tam z Referinem, matka poszła spać do siebie. Ja wciąż nie panowałam nad łzami. Ale Referin prosił, abym próbowała się uspokoić. Dla nich. Dla naszych braci.  Usiedliśmy przy ich posłaniach. Emiel obudził się pierwszy, z gorączką i spoconym czołem. Ale przytomny. Weren, choć zaspany, wstał również. Patrzyli na nas ciekawsko, zagadkowo i podejrzliwie. Oboje. Podobni do siebie jak dwie krople wody. Złapali się za ręce, jakby wiedzieli już, co chcemy im powiedzieć. Chcieli to usłyszeć razem.

- Chłopaki... - zaczęłam. - Wiecie..

Nie, nie dam rady. Nie potrafię patrzeć im w oczy i powiedzieć im tego. Ja sama nie chciałabym, żeby ktoś mi to mówił. Nie wiem czemu. Nie wiem, skąd to wynika. Po prostu. A bliźniaki zachowały się w sposób zaskakujący. Niespotykany wręcz i bardzo dojrzały.

- Wiemy, Belgilangan- powiedział smutno Weren. I przytulił brata. Rozpłakali się razem, ich małe ramiona drżały. Ale byli w tym bólu razem. Referin objął ich mocno, ja zrobiłam tak samo.

- Jesteśmy w tym czwórką - szeptał. - Dopóki jesteśmy razem, damy radę. Damy radę to przeżyć. Rozumiecie? Dopóki jesteśmy rodzeństwem, nic nas nie powstrzyma. Dopóki mamy kogoś, dla kogo można żyć.

***

- Alneran!!!!!!!!!!! - krzyczałam w myślach, przechodząc po pusty pokoju. Wszyscy spali, tylko ja nie mogłam zmrużyć oka.  Już nie płakałam, nie miałam zwyczajnie siły. Krzyczałam tylko do siebie, głęboko w głowie szukając odpowiedzi.

- Jestem - usłyszałam. Spokojny i smutny głos.

- Dlaczego odszedłeś?! - wrzeszczałam. Już nie byłam przygnębiona. Byłam zła. Wściekła, zdenerwowana. Byłam bardzo zła.

- Dlaczego mnie zostawiłeś?! - pytałam go. - Dlaczego? Pytam?!

- Belly, uspokój się - szepnął. Ja ciągle próbowałam się uspokoić. Nie potrafiłam. -  Jest mi przykro. Jest i bardzo przykro, moja droga. Musiałem porozmawiać z Parą Boskich i..

- I co? - wyrzuciłam z siebie kpiący uśmiech. - Miła pogawędka?

- Rozmawialiśmy o tobie - powiedział po długiej ciszy. I teraz zapanowała cisza. Nie szamotałam się już, umilkłam i wpatrzyłam w nieistniejący punkt przed sobą. Patrzyłam tak, spokojnie oddychając. A potem ukrywam wzrok z dłoniach.

- Rozmawialiśmy o twoim losie, Belly.   O tym, co cię czeka. Co powinno się zdarzyć, co juz się zdarzyło i do czego dojść nie może.

- To miłe - uśmiechnęłam się drwiąco - że się mną zajmujecie. A rozmawialiście o śmierci mojego ojca?

- Tak.

To przyniosło jeszcze większą, dłuższą ciszę. Ale teraz nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Co zrobić. Uniosłam tylko brwi w geście zaskoczenia. Tylko na to było mnie stać.

- Co? - wyjąkałam w końcu.

- Oni mają wobec ciebie plany - wytłumaczył Alneran.  - Nie walcz z tym, proszę. Los każdego jest gdzieś zapisany. Każdy jest do czegoś stworzony. Ty również. Może dlatego jesteś moją Wybraną? Żebym cię poprowadził? Żebyś nie została z tym sama.

- O czym ty mówisz? Dlaczego nie odzywałeś się?

- Zabronili mi.

- Dlaczego? - nie byłam już w ogóle zła. Nie okazywałam uczuć, zdenerwowania, smutku. Tylko i wyłącznie pustka. I zmęczenie spowodowane bezsilnością. - Dlaczego, Alneran?

- Bali się, że powiem ci o śmierci twojego ojca.

- Nie rozumiem.

- Bali się, ze zrobisz wszystko, żeby jej zapobiec - głos mu się załamał. Po raz pierwszy od wielu, wielu lat.

- Co? - wstrzymałam oddech.

- Oni uważają, że musisz oddać wszystko, żeby wszystko mieć.