Przyszłość Kordu, rozdział VI

To dziwne, ale kiedy człowiek się czegoś boi i oddałby wszystko, byle tylko spowolnić upływ czasu, czas ma okropny zwyczaj przyspieszania swego biegu.

~Joanne Kathleen Rowling – Harry Potter i Insygnia Śmierci

Nic. Pustka. Cisza. Milczenie.

To ja ich zabiłam. To ja.  Dla własnego dobra zapomniałam o człowieczeństwie i doprowadziłam do śmierci dwojga starszych ludzi. Dwojga bezbronnych, opuszczonych, niewinnych ludzi. Dlaczego? Dlaczego nie pamiętałam o tym, czego uczył mnie Referin, Alneran, nawet rodzice? Czyżby to wojna mnie zmieniła? A może zawsze taka byłam? Kto wie...

A ten gwałciciel? Dlaczego i jego zabiłam? Miał prawo żyć. Miał prawo oddychać, jego serce miało prawo pompować krew. A ja mu to prawo odebrałam.  Dlaczego?

Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć, tylko o to zapytać. 

- Alneran? Aln?

- Jestem.

- Co mam robić?

- Para Boskich mówi...

- Mam gdzieś Parę Boskich! Zabiłam troje ludzi, nie rozumiesz? Jestem potworem!  Odebrałam życie! Zabrałam wolność! Jakie miałam do tego prawo?

- Żadne, to prawda. Ale na wojnie nie ważne jest, kto..

- Właśnie, że ważne. Najważniejsze! Wojna nie jest usprawiedliwieniem niegodziwych i okrutnych czynów. To, że jesteś na wojnie, nie znaczy od razu, że możesz zabijać innych! Ale Ty jesteś Smokiem, ty tego nie zrozumiesz.

- Co to miało oznaczać?

- Nigdy nie byłeś człowiekiem. Nigdy nim nie będziesz. Nie wiesz, jak to jest być człowiekiem.

- Nie pozwalaj sobie!

- Pozwolę. Nie jesteś moimi rodzicami, moim bratem, nikim, kto mógłby mi rozkazywać.

Nie odpowiedział. Czekałam jeszcze chwilę, aż poczułam, że połączenie między nami zrywa się.

- Alneran? Hej? Jesteś tam?

Cisza. Zostałam sama.

*

Do domu weszłam ukradkiem. Referin spał przy drzwiach z kijem trzymanym w obu dłoniach. Przeszłam obok, nie budząc go. Weren spokojnie drzemał w swoim pokoju, uśmiechając się delikatnie i obejmując z małych rączkach kawałek koca. Śnij, aniołku, póki możesz.

Zamknęłam za sobą drzwi składziku na ziarno. Wchodząc, zaczepiłam łokciem o stare pudła. Skrzywiłam się na dźwięk tłuczonego szkła, a jeszcze bardziej na hałas, które spowodowało rozrzucenie pakunków. Modliłam się w myślach, aby nikogo nie obudzić. 

Sztylet gwałciciela trzymałam w dłoni. Drżącej i wychudzonej dłoni. Miałam już dosyć. Byłam głodna, poobijana i skrzywdzona. A jeszcze bardziej zmęczona. Zablokowałam drzwi.

Usiadłam na podłodze, podwinęłam rękawy kurtki, wciągnęłam powietrze do ust. Sztylet trząsł mi się w ręce. Zrobię to, powtarzałam sobie.

- Bel? - usłyszałam głos Referina. Nie, nie teraz, proszę.

- Bel, wiem, co chcesz zrobić. I nie podoba mi się to. Nie za taką cię miałem. Ja nie rozumiem samobójców, wiesz? Bo żeby żyć, trzeba mieć odwagę. Samobójcy to tchórze. Egoistyczni i narcystyczni  tchórze, którzy myślą tylko o sobie. Zapominają o rodzinie, o tych, którzy ich kochają. Jak można odebrać sobie świadomie to, co dla nas najcenniejsze? Nie rozumiem tego, siostrzyczko.

I znów cisza. Sztylet w ręce trząsł się jeszcze bardziej. Przybliżyłam go sobie to żyły przy nadgarstku, aby zaraz go wyrzucić, otworzyć drzwi i wpaść w objęcia starszego brata.

- Przepraszam, tak bardzo przepraszam - wołałam. Powtarzałam to w kółko, a on mnie tylko trzymał. Obejmował mnie tak, jak kiedyś, jak dawniej. Gdy wszystko było w porządku.

- Ucieknijmy stąd - szepnęłam mu przez łzy. - Gdzieś daleko, gdzie jest bezpiecznie. Gdzieś, gdzie spokojnie wieje wiatr, szumi woda, jesteś tylko ty, ja i Weren, wszyscy są cali iz drowi, nie muszą się bać o jutro... Na pewno gdzieś jest takie miejsce.

- Pojedziemy na wyspy  Kearth, tam do elfów. Tam będzie bezpiecznie, obiecuję. Ja będę organizował powstanie wraz z innymi, ale wam nic się nie stanie, tak? Wszyscy będziemy bezpieczni. Bel, teraz wszystko się układa. Dostaliśmy list z ustaleniami od rady z wysp. Będzie dobrze.

- Skąd wiesz?

- Bo mamy siebie.

*

- Belgilangan..

Podniosłam wzrok spod sterty pakunków.

- Co robisz? - Weren uśmiechnął się do mnie dziecięcym uśmiechem.

- Sortuję rzeczy, które będą nam potrzebne na podróż. Referin już ci mówił, że wyjeżdżamy?

- Tak - przytaknął. - A mama i Emiel z nami jadą?

- Tak - zadrżałam. - Będą tuż obok nas.

- To dobrze. A Beli.. Opowiesz mi bajkę? 

Usiadł obok mnie i położył główkę na moich kolanach. Poprawiłam siedzisko i pogładziłam dłonią jego włosy.

- Jasne - stwierdziłam. - Kiedy?

- Dawno, dawno temu... - dopowiedział ochoczo.

- Gdzie?

- Na nieznanym kontynencie.

- Kto?

- Kwiatuszek.

- Dobrze - pokiwałam głową i usiadłam wygodniej. Pomyślałam chwilkę, uśmiechnęłam się. Sprawiało mi to przy Werenie niezwykłą łatwość.

- A więc dawno, dawno temu na nieznanym kontynencie mieszkał sobie pewien kwiatuszek. Kwiatuszek rósł, dorastał i uczył się w jaskiniach, pośród mchu i ciemności. Zapytasz więc: "Jak mógł urosnąć, gdy nie było nigdzie słońca?" Otóż powiem ci, opiekował się nim Orzeł. Ale to nie byle jaki orzeł, ale jeden ze starszych w gnieździe.  Obiecał broić Kwiatuszka za wszelką cenę. A Kwiatuszek chciał wyrwać się z ciemnych jaskiń, chciał uciec w otwarty świat. To było jego najskrytsze marzenie.  Aż w końcu Kwiatuszek wyprowadził się z domu, pożegnał się z Orłem i innymi domownikami i odszedł. Błąkał się sam po świecie, poznał wielu przyjaciół, popełnił wiele błędów. I zapragnął wrócić do domu, po wielu, wielu latach. Ale okazało się, że jest za późno. Zły Orzeł zaatakował gniazdo Orła Opiekuna i zrobił mu wielką krzywdę. Kwiatuszek już nigdy nie spotkał Orła Opiekuna.

- Dlaczego ta bajka jest taka smutna? - zapytał mnie braciszek.

- Bo jest prawdziwa.

- A jaki jest morał? - Weren spojrzał mi w oczy.

- Morał? - powtórzyłam. - Nikt nigdy nie wie, co nas czeka. Wszystko dzieje się szybko i bez ostrzeżenia. Nigdy nie wiemy, kiedy nasi bliscy od nas odejdą. Dlatego trzeba doceniać, braciszku, każdą chwilę. Każdy moment trzeba liczyć, bo nie ma dwóch tych samych sekund. I trzeba zawsze walczyć, nie poddawać się. Co warte jest szacunku, zawsze warte jest walki.

*

- Jaką mamy gwarancje, że się zjawią? - zapytałam, zniecierpliwiona i zdenerwowana. Siedziałam już na tym przeklętym podeście kilka godzin, z Werenem na rękach,  a Referin ciągle powtarzał, że za chwilę "zjawią się". Czułam, że zaraz albo mnie szlag trafi, ale zabiję własnego brata.

- Dostałeś rozkazy od samych Siedmiu Oświeconych. Muszą przysłać jakiś statek.

- A jaka jest gwarancja, że podczas rejsu, o ile do niego dojdzie, na Purpurowym Morzu nie dojdzie do ataku?

- Bel - Referin przystanął i spojrzał mi w oczy. - Proszę, nie dramatyzuj.

- Mamy pod opieką młodszego brata, przypominam ci to.

- A myślisz, że mnie to nie obchodzi?

Zamilkłam. Uśmiechnęłam się  w duchu.

- Leibniz - usłyszałam głos zza drzew. Zaklęłam, było strasznie ciemno, wiec nie sposób było odgadnąć, do kogo ten głos należał. Referin spojrzał w kierunku lasu.

- Ktoś ty? - zawołał.

- Referin, durny jesteś? - syknęłam.

- Cicho! - upomniał mnie i znów zwrócił się w kierunku nieznajomej postaci. -Ktoś ty?

- Odzew - warknął głos.

- Husserl - odpowiedział brat. - Pokaż się.

Stanął przed nami wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o skórze koloru piasku nad morzem i o oczach niebieskich jak tafla wody. Włosy, związane w malutki kucyk z tyłu głowy miał kruczoczarne, zupełnie jak ja i Referin.  Zauważyłam też, że małżowina uszna była ostro zakończona i lekko wygięta w stronę głowy.

- Adriew - przedstawił się. -  Oświeceni wysłali mnie, żebym eskortował was na wyspy. Popłyniemy statkiem dla uchodźców.

- Hmm - parsknęłam. - Nieźle Oświeceni dbają o przyszłość Kordu.

Referin upomniał mnie wzrokiem, a ja tylko uśmiechnęłam się kpiąco.

- Przyszłość Kordu - powiedział z przekąsem Adriew, patrząc na Referina - opowiadał nam o tobie, moja droga. Belgilangan, prawda? Twoje "walczcie w ogniu" jest popularne na całym kontynencie.

- I? - podniosłam brwi. - Mam ci teraz za to płacić, padać do nóg, czy  zorganizować ucztę dziękczynną?

- Wybacz mi za nią - zaczął skrępowany Referin. - Jest dość.. arogancka.

- Lubimy takie dziewczyny - uśmiechnął się Adriew. Zacisnęłam palce w pięść, ale zaraz poczułam dłoń brata uspokajającą mnie.

- W drogę - zarządził.

*

- Wody? - zapytał Adriew, podchodząc do mnie. Siedziałam na schodach, blisko wejścia do kajut. Referin usypiał Werena. Biedak był zmęczony całą tą podróżą. Zastanawiałam się, ile jest wstanie wytrzymać. Najpierw strata rodziców, potem brata... Tak bardzo było mi go żal.

Popatrzyłam na mężczyznę. Bez wahania wzięłam od niego naczynie z wodą i wypiłam jednym duszkiem. Popatrzałam na niego i zastanowiłam się, czy może podziękować.

- Dziękuję - szepnęłam w końcu.

- To ty jesteś Wybraną? - zapytał, przysiadając się.

- Wyklętą - poprawiłam. - Widzę, że Referin zdążył dużo o mnie naopowiadać. Mówił jeszcze coś ciekawego?

- Tego akurat - uśmiechnął się Adriew - nie dowiedziałem się od Referina.

- A więc?  Skąd?

- Nie wiesz?

- Nie - syknęłam. Miałam dość tej "zagadkowej" rozmowy. - Powiedz mi.

- Poezja - odparł po prostu. - Poezja. Druga najszybciej rozprzestrzeniająca się rzecz na świecie. Zaraz po plotce.

- Układają o mnie wiersze? - parsknęłam.

- Nie bądź nie mądra. Znalazł się jeden pijak, który napisał balladę o Wybranej dla Oświeconych. Twoje "walczcie w ogniu" jeszcze się nam przyda, moja droga.

Nie skomentowałam, przemilczałam krzyki wściekłości.

*

Po opuszczeniu statku, wyspy wydawały mi się jeszcze większe. Wszystko, co je otaczało, każda roślina, każda kropla wody, ruch powietrza... To było tak niewinne.

- To tutaj? - zapytał Weren. Był taki wychudzony i zmęczony. Serce mi się krajało, gdy na niego patrzyłam. Złapałam jego dłoń, w drugą ujęłam dłoń Referina i razem, we trójkę wkroczyliśmy na jedyną ziemię nieogarniętą wojną. To było dla nas coś nowego.. aż obcego. 

Elfy z krainy patrzyły na nas jak na rozbitków. Nie dziwiłam się nawet - brudni, głodni i zmęczeni szliśmy ulicą elfickiej wsi.

- Co teraz? - zapytałam Referina.

- Musimy dostać się do stolicy. Rada tam na mnie czeka, będziemy ustalać, co dalej z ruchem oporu.

- Musisz?

- Muszę - uciął krótko. - I nie rozmawiajmy już o tym. Nie przy małym.

Weren grzecznie szedł przy nas. Adriew pośpieszył gdzieś rano. Miał coś ważnego do załatwienia. Cieszyłam się nawet, nie chciałam, aby pałętał sie teraz w pobliżu.  

- Głodni? - zażartował Referin. Jakoś nikomu nie było do śmiechu, Weren już prawie zwisał na mojej ręce, pozbawiony siły.  Spojrzałam na starszego brata karcącym spojrzeniem i weszłam do pobliskiej karczmy.

Wtedy zorientowałam się, że przypłynęliśmy tu kompletnie bez czegokolwiek do spania, jedzenia, nie zabraliśmy nawet zapasu ziarna. Na statku jedliśmy razem z marynarzami. Referin zdziwił mnie, wyciągając trzy złote monety i rzucając je na stół. Uśmiechnęłam się, spoglądając na Werena.

- Dlaczego sie śmiejesz, Beli? - zapytał mnie mały.

- Dlaczego? - powtórzyłam. - Bo nażremy się dzisiaj jak dzikie świnie, Weren.

*

Wyszliśmy z karczmy godzinę później, od razu kierując się głównym traktem. I wtedy przed nami stanął elf z widłami w ręce. Trzymał je jak do rzutu, lekko pochylone, ostrzami skierowane w naszą stronę. Stanęliśmy jak wryci.

- Obcy!!! - ryknął głos.

Widły wbiły się w ciało.

----------------------------------

Hej, hej, hej.

Mam do was kilka spraw. Niestety...

Chciałabym Was prosić o podzielenie się waszymi opiniami jeśli chodzi o bloga. Prawda jest taka, że gdy siadam przed komputerem i zaczynam pisać Krew Kordu, to ciągle gdzieś tam Jessy podpowiada mi, że musi szukać swojje córki, pomścić rodzinę...

Dlatego pytanie do Was. Czy historia Bel w ogóle jest wiarygodna i czy jest sens to ciągnąć? Może gdybym wymyśliła dość dobrą historie, mogłabym wrócić na poprzedniego bloga..

Ale decyzja zależy od Was. Ja tam mogę sobie myśleć wiele rzeczy, ale jeśli Wy wkręciłyście się w fabułę i czekacie na więcej Krwi ( :P ), ja nie mam nic  do gadania.