Pożegnanie, rozdział XIII

Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami,

Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny,

Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami -

A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny.

[...]

Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze

I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biedę:

Jeżeli będę duchem, to się im pokażę,

Jeśli Bóg [mię] uwolni od męki - nie przyjdę...

Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei

I przed narodem niosą oświaty kaganiec;

A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei,

Jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec!...

~Juliusz Słowacki, Testament Mój

W komnacie nigdy nie było tak zimno. Nie pamiętam, żeby ogień w kominku palił się tak mizernie. Słońce, przedwczoraj jeszcze piękne, dziś wschodziło, jakby odklepywało kolejną godzinę prac społecznych. Nigdy wcześniej nie czułam się tak przygnębiona. To mnie przytłacza. To spycha mnie jeszcze głębiej w strasznie ciasną nicość.

Naciągnęłam na grzbiet czarną opończę i zakryłam nią włosy. Tak chciałam uszanować tradycję elfów. Ciemne nakrycie głowy w takie dni jak ten sybbolizuje chęć połączenia się na chwilę z osobą przez nas żegnaną. Ukrywamy się w opończy przed światem żywych, aby na jeden moment móc pozdrowić zmarłego w jego nowym domu.

Wstając z łóżka poczułam dziwną miękkość nóg. Muszę być silna. Dzisiaj, teraz, już na zawsze. Obiecałam to przecież.

Teraz wychodzę z komnaty, pozwalam, aby Adriew wziął mnie pod rękę i zaprowadził do ogrodów, gdzie stał już wielki pogrzebowy stos. To było jak sen. Tylko że był to sen, w którym nie można się obudzić.

*

Trzymałam jego dłoń. Jakże zimną i bezwładną. Ściskałam ją mocno, chcąc jakby rozgrzać trochę lodowate place. Gładziłam czoło, blade, choć tak znajome - obce.  Patrzyłam na zamknięte powieki. Już nigdy się nie otworzycie? Nigdy? Dlaczego. Czułam, jak ktoś przytula się do mojej nogi. Małe rączki oplotły udo, jakby chciały mnie wesprzeć, upewnić się, że nie upadnę. Och, drogi Leo. Gdybyś wiedział, jak cierpię.

A ty, Referinie? Leżysz teraz na wielkim stosie, ozdobionym kwiatami i ziarnami. Oddajemy ci to, co czekało na twój powrót. Jesteś teraz ubrany w najkosztowniejsze szaty, w ręku masz piękny miecz, a pod głową moją rękawicę. Za chwilę nie będę już cię oglądać. Nie spojrzę już w twe piękne oczy. Na zawsze zapadną na dno mojego serca. Ich obraz nigdy mnie nie opuści, przyrzekam. I wiedz, że będę walczyć za nasz wolny Kord. Będę jak lwica bronić tego, co dla nas najważniejsze. Dam ludziom, stojącym teraz za mną i patrzącym na twoje ciało, nadzieję i wolę walki. Dla ciebie oddam im wolny kontynent.

Teraz jednak pozwól mi być małą dziewczynką. Tylko dzisiaj pozwól mi płakać i tracić siły. Dzisiaj, tylko dzisiaj. Chcę ci uwierzyć, kiedy mówisz, że wszystko będzie w porządku. Naprawdę. Próbuję uwierzyć, ale nie wierzę. Zawsze gdy mówiłeś, że wszystko się ułoży, okazuje się, że są inne wyjścia. Niekoniecznie korzystne. I choć ciągle próbuję ci uwierzyć, że odnajdziemy spokój, dzisiaj wierzyć nie potrafię.

Nie wiem, jak się będę czuła jutro. Nie wiem, co powiedzieć. Jutro jest inny dzień.

Widzę oczyma wyobraźni rebelię. To zawsze zależało od ciebie, a teraz jest na odwrót: to zależy ode mnie. Obiecuję ci, że zrobię, co mam zrobić.  Tylko nie... Tylko.. Proszę, daj mi troszeczkę czasu. Niech obraz twego uśmiechu zostawi mnie  w spokoju przez krótką chwilę, może nie jest za późno. I wiem, że nie jestem gotowa, ale może jutro...

Odchodzę, cofam się kilka kroków. Pozwalam, aby żołnierze czynili swoją powinność. Wtem zauważam, że trzymają w dłoniach pochodnie i podchodzą do ciebie. Wiedziałam, że to nastąpi. Więc dlaczego zaczynam szybciej oddychać? Dlaczego podrywam się, odsuwając od siebie małego chłopca? Dlaczego Adriew musi złapać mnie w pasie, trzymać mocno, nie pozwalając mi sie ruszyć? Dlaczego opiera brodę na moim ramieniu i szepce coś? Dlaczego nie mogę pogodzić się, że ciebie nie ma?

Teraz się palisz, palisz się na moich oczach. Adriew już mnie nie trzyma. Widzi, że stoję w miejscu. Biorę Leo na ręce, ściskam mocno. Czuję łzy. Moje łzy. Widzę płomienie, które trawią twoje piękne ciało.  Już nigdy nie dotknę cię, nigdy nie złapiesz mnie i nie zawirujemy razem w miejscu. Tutaj kończy się jedna część naszej historii. Tutaj zaczyna się druga. Leo nieśmiało dotknął ustami mojego policzka. Wtem ja całuję go mocno w czoło, aby ukryć żal i smutek.

Tutaj opuszczasz mnie, bracie. Zostałam sama. Naprawdę sama.

*

Uczta na cześć poległych w powstaniu przebiegała według tradycji elfów. Na stole znajdowały się największe przysmaki tego kraju. Owoce o dziwnych kształtach, ciasta o różnych smakach i wszelkie wina z najdoskonalszymi rocznikami. Zamek, który zdobyliśmy, był dla powstańców gwarancją na to, że sami mogą zawalczyć o swoje. Pojawiało się jednak pytanie, którego każdy bał się zadać: "Kto nas poprowadzi dalej?". Na razie nie chciałam o tym mówić. Ludzie się bawili. Świętowali swoje zwycięstwo. Leo siedział obok mnie, jedząc smażone udko z kurczaka. Pogładziłam jego głowę.

 - Najesz się tym? - zapytałam czule. Chłopiec tylko pokiwał głową i z uśmiechem na ustach dalej odgryzał partie mięsa.  I ja się uśmiechnęłam. Przez  łzy, które skrywałam.

- Panie i panowie - rzekł Jaśnie Oświecony, stukając łyżką o kielich, prosząc o ciszę. Stał na podeście, gdzie niegdyś przemawiał w czasach pokoju. Za kilka lat znowu może tak być. Oświecony spojrzał na mnie. - Wysłuchajmy teraz słów kogoś, kto z naszym przywódcą był najbliżej. Pani Belgilangan, prosimy.

Oddycham głęboko, ściskając małą dłoń Leo. Wstaję z miejsca i idę wzdłuż stołów. Przybliżam się coraz bardziej do elfa, czuję pod palcami drewno, które tworzyło ambonę. Widzę tłum, wpatrujący się we mnie. Czekają na me słowa. Oddycham głęboko.

- Witam - zaczęłam. - Jestem Belgilangan am'Droog.  Mój brat Referin był nadzieją, która trzymała mnie przy życiu. Jak każda historia, nasza również się zakończyła. Tak musi być. Referin był niezwykle utalentowanym, przystojnym młodym chłopcem. Był również wścibski, zuchwały i zarozumiały. Nigdy jednak nie pozwolił, aby któremuś z jego młodszego rodzeństwa stała się krzywda. Zawsze był przy nas. Przy Emielu, Werenie, przy mnie. Każdy wie, kim jestem. Niektórzy nazywają mnie Wyklętą, inni Wybraną. Mój brat zawsze zwał mnie tylko "Bel", nie oddzielał od innych, nie szukał różnic. Tak też robił to tutaj, z każdym z was. Nie chciał dać wam wolnego Kordu. Chciał, abyście sami go sobie wzięli. Obiecuję, że i ja będę podtrzymywać w was tę ochotę. Atakując tamten zamek, dowiedliście, że można walczyć o to, co się kocha. Wiecie...  - urwałam, aby nikt nie wyczuł mojego drżącego głosu. - Lubiliśmy z Referinem wspinać się na wysokościach. Obiecaliśmy sobie kiedyś, że staniemy na szycie pięciotysięczno metrowej  wieży. Ta wieża znajduje się teraz w Teronie, obleganym przez Oguriq. Jeśli naprawdę umiłowaliście swego przywódcę, spełnijcie jego marzenie. Pozwólcie, aby mógł, przez moje oczy oglądać widok rozpościerający się na cztery strony świata.  A ty braciszku, mój drogi...  Mam wrażenie, jakbym widziałam Cię jeszcze wczoraj w naszym rodzinnym domu. Mówiłeś jak bardzo jesteś ze mnie dumny, a ja po prostu wybiegłam z mieszkania. Gdybym tylko wiedziała to, co wiem dziś. Wzięłabym cię w swe ramiona, ukoiłabym Twój ból. Podziękowałabym ci za wszystko co zrobiłeś, wybaczyła wszystkie błędy. Wiedz, mój kochany, że zrobiłabym wszystko, aby usłyszeć znów Twój głos. Czasami mam ochotę zapytać cię o coś, lecz wiem, że nie odpowiesz. Tak bardzo przepraszam, że cię winiłam, za wszystko, czego nie potrafiłam zrobić. Wiedz, że skrzywdziłam siebie, krzywdząc Ciebie.  Powiedziałbyś mi, że myliłam się? Pomógłbyś mi zrozumieć? Czy patrzysz gdzieś na mnie z góry? Czy jesteś ze mnie dumny? Zrobiłabym wszystko, aby dostać choć jedną szansę, byś spojrzał mi prosto w oczy, a ja spojrzałabym w twoje oczy. Gdybym miała choć jeden dzień, powiedziałabym ci  jak bardzo za Tobą tęsknię odkąd odszedłeś. Minęło kilka dni, a ja nadal chcę wierzyć, że to tylko sen.

Po tych słowach już pewnie i silnym krokiem wróciłam na miejsce. Wiedziałam, że niektórzy mogą widzieć we mnie nadzieję.  Nie mogłam pozwolić sobie na słabość. Ci ludzie mają czerpać ze mnie tylko pozytywne emocje, aby mogli przekazać je dalej.

Nalałam sobie wina do kielicha i wzniosłam toast.

- Za krew Kordu!

Elfy i ludzie podnieśli swoje kielichy, kufle lub szklanki i z uznaniem spojrzeli na mnie. Wypiliśmy razem. Byliśmy jednością.

Gdy minęło już wystarczająco dużo czasu, aby nie wyglądało to jak gest pogardy, wyszłam z sali i udałam się do komnaty. Utonęłam w łóżku. Wtuliłam się w poduszkę. Jak mała dziewczynka.

*

Płakałam całą noc. Leo ściskał mnie w pasie swymi małymi rączkami. Ja trzymałam jego palce. Potrzebowałam jego bliskości. Potrzebowałam siły tego małego chłopca. Nic nie mówił, wiedział, że czasami słowa nic nie znaczą. Żałowałam, że nie potrafię poradzić sobie sama z tym, co na mnie spadło. On jednak zdawał się rozumieć. Jakim mądrym był dzieckiem...

Odwróciłam się w jego stronę.  Przygarnęłam do serca. Wsłuchałam się w jego bicie serca. W rytm tej muzyki usnęłam.

*

Siedmiu Oświeconych znów siedziało w półkole za swym stołem. Tak samo ubrani, z takimi samymi wzrokami. Wydawało mi się przez chwilę, że Referin stoi obok mnie. Długo zajęło mi przekonanie własnej świadomości, że nie ma go tutaj.  Choć nadal czułam jego zapach, jego dotyk... Jakby część Referina ciągle we mnie żyła.

Zamiast niego, napotkałam Adriewa. Zauważyłam teraz, że byli do siebie podobni. Ten sam sposób chodzenia, ta sama sylwetka. A przynajmniej chciałam, żeby tak było.

 - Referin nie żyje - zaczął siódmy Oświecony.  Pierwszy raz ktoś wypowiedział to zdanie. Zabolało mnie to. - Zginął nasz przywódca. Jeśli chcemy uniknąć waśni i kłótni w naszych szeregach, trzeba jak najszybciej wybrać nowego przywódcę. Dla dobra nas wszystkich. Zapytacie pewnie, czemu wezwaliśmy akurat waszą dwójkę? Razem z moimi braćmi - przespacerował się wzrokiem po Oświeconych - uznaliśmy, że najlepiej nadajecie się do tej roli. Zastanawiamy się jednak, kto bardziej. Ty, pani, masz kontakt z ludem. Ujęłaś go swym wdziękiem i wolą walki. Dzielnie prowadziłaś ich kilka dni temu do zwycięstwa. Brak ci jednak doświadczenia stratega. A ty z kolei, panie Adriew, jesteś utalentowany w walce i wiemy, że nie zabrakłoby ci świeżego umysłu w boju, jednak boję się, że nie jesteś tak charyzmatyczny jak panienka Belgilangan. Oto nasz dylemat.

Gdybym miała wątpliwości, pozwoliłabym, aby teraz zapadła głęboka i długa cisza. Zleciłabym,  aby  każdy wsłuchał się w swój oddech, tworząc własną muzykę.  Pozwoliłabym milczeć, wymyślać rozwiązania, martwić się, co mamy począć. Gdybym miała wątpliwości.

- Adriew nada się - rzekłam. Elf spojrzał na mnie zdziwiony. - Ma największe doświadczenie z tym ludem, zna Kord lepiej niż historycy, a poza tym, świetnie walczy.  Ludzie będą chcieli przywódcy, który wie, kiedy zabijać, a kiedy litować się nad wrogiem.  Ja, jeśli pozwoli, będę walczyć u jego boku. Obiecałam to komuś. Będę również dodawać otuchy powstańcom, a nawet podtrzymam ich miecze. Nie jestem jednak urodzona do roli stratega.  Wiem też, że Ref.... że nasz poprzedni przywódca, poparłby mój wybór.

- Niech tak się stanie - rzekł Oświecony. - Adriew? Zgadzasz się?

- Oczywiście, panie - skłonił się przed radą. - Obiecuję wam i tobie, Belly.. to znaczy... Belgilangan, że będę sumiennie wykonywał swoje obowiązki. Nawet proponuję pierwsze kroki. Jesteśmy na dobrej drodze, aby odbić cały Kearth z rąk najeźdźcy. Jego główne  twierdze znajdują się teraz tylko za północnym zachodzie i południu. Wysłałbym tam ludzi. Najpierw do dawnego zamku pana Barathina, a potem, wzdłuż granic, aż do Gór Elfijskich. Tak, zyskalibyśmy jeden potężny kraj, który z pewnością ma większe szanse w walce z Oguriqiem.

- Ja mogę rozmówić się  z żyjącymi władcami - wtrącił drugi z Oświeconych. - Jako dyplomata, ułożę spotkanie.

- Gdy już wszyscy dotrą do Kearth, zaatakujemy. Aby wyeliminować zarazę, trzeba zniszczyć jej przyczynę. Cesarza.

- Jeśli mogę - wtrąciłam nieśmiało.   Byłam pod wrażeniem ich zapału. - Chciałabym w tej ostatecznej bitwie spotkać się z cesarzem. Obiecaliśmy sobie coś.

- Oczywiście - rzekł Adriew, patrząc na moją na wpół zabandażowaną twarz.  Bałam się tych spojrzeń. Pierwszy raz pomyślałam o mojej ranie.

- Czy mogę was opuścić? -  westchnęłam. Po skinieniu siedmiu głów, spojrzałam na Adriewa i wyszłam z komnaty. Udałam się do siebie, modląc się, abym nie zastała tam Leo.

*

Stałam sama, samiutka, porzucona. Leo musiał bawić się na dworze z młodymi elfami. Stałam tak, odziana w biała bluzkę i czarne, skórzane spodnie. Spojrzałam na swe odbicie. Na twarz. I wreszcie na biały bandaż przewiązany po przekątnej, od końca żuchwy do skroni po przeciwnej stronie. Delikatnie musnęłam po nim dłonią. Napotkałam miejsce, gdzie związano materiał. Pociągnęłam leciutko, aby więzy się poluzowały, by potem bezwładnie końce opatrunku opadły mi na szyję. Odwinęłam go, kawałek po kawałku.

Gdy okrył skórę, załkałam.

Zobaczyłam długą, brzydką szramę, biegnącą tak, jak osłaniał ją materiał. Szpeciła mnie. Nigdy nie byłam ładna, ale teraz... Teraz zawsze patrząc w lustro, będę przypominała sobie dzień, gdy mi ją zrobiono. Dzień, gdy Referin  mnie zostawił.

Poczułam wtedy jego dłonie. Wszedł do komnaty cicho, bez najmniejszego szmeru. Stanął pomiędzy mną a moim odbiciem, zasłaniając mi je. Przytulił mocno, a przez chwilę udało mi się znaleźć błysk jego pierścienia na tęczówce.  Trzymał mnie mocno w ramionach, chcąc jakby zastąpić brata. Nie był to jednak jego uścisk.

- Tak bardzo za nim tęsknię - przyznałam, szepcząc mu do ucha. Ukryłam bliznę w jego piersi. Był ode mnie wyższy o głowę, dzięki temu mógł opierać brodę na moich włosach. Przytuliłam się mocniej.

- Nie chcę go zawieźć - rzekłam mu.

- Nie zawiedziesz - zapewnił tylko.   Sięgnął do szaf po czysty bandaż i zasłonił pamiątkę po tym strasznym dniu. A potem przygarnął do siebie, abym nie utraciła poczucia bliskości.

Wypłakałam się mu wtedy. Nic nie mówił, czekał tylko, aby wszystkie negatywne uczucia uciekły ze mnie wraz z wydechami powietrza.  Później również milczał, jakby nie chciał wypowiadać nieodpowiednich słow. Siedział ze mną na łóżku i trzymał moją dłoń.

- Belly - usłyszałam głos młodego chłopca. Odwróciłam się w stronę drzwi. - Znowu ci smutno?

- Znowu - przyznałam. Uniosłam rękę w jego stronę, zachęcając, aby przybliżył się i pozwolił mi czuć swój zapach. - Ale nie martw się. Wszystko będzie dobrze.

- Postawimy razem Belly na nogi? - zapytał Adriew wyzywająco. Leo klasnął wesoło w dłonie i uśmiechnął się. - Sprawimy, że jej twarz znów stanie się promienna?

- Nie - chłopiec posmutniał. - Sprawmy, aby nie twarz, a jej dusza stała się promienna. Twarz jest największym narzędziem do oszustwa. Na twarzy wszystko można namalować, zawsze okłamać i zataić uczucia. Ale dusza jest szczerą powłoką, jedyną wartą właściwych uczuć. A wiesz, skąd dowiemy się, że Belly już dobrze się czuje? Po jej oczach. Jedynym zwierciadle duszy.

- Leo - szepnęłam. Chłopiec spojrzał na mnie. - Ile ty masz lat?

- A co? - zdziwił się mały.

- Bo czuję się przy tobie jak głupi bachor - wyjaśniłam.

I roześmiałam się.  A wraz ze mną Adriew i Leo.

*

- Opowiedz bajkę - poprosił Leo, gdy zostaliśmy już sami. Wgramoliłam się do łóżka i objęłam chłopca ramieniem. - Sama wymyśl, proszę.

- Dobrze - zastanowiłam się chwilę. - Żył sobie kiedyś Kwiatuszek. Kwiatuszek miał brata, przyjaciela i wielką miłość życia. Miał również swoje Nasionko. Nasionko, które Kwiatuszek poznał przypadkiem. Jednak pokochał całym sercem. Poświecił wszystko, aby ratować je w jego trudnych chwilach. Nawet własne życie. A gdy Nasionko naprawdę było w niebezpieczeństwie, Kwiatuszek poświęcił o wiele więcej, aby je chronić. Poświęcił nie tylko swoje jestestwo, ale i godność, poszanowanie i historię.

- Uratował Nasionko? - zapytał zaspanym głosem.

- Uratował - pokiwałam głową.

- A brat Kwiatuszka? Przyjaciel i miłość? Co z nimi?

- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. - Ty wymyśl.

Zamilkłam, czekając, aż zaśnie. Gdy już oddech chłopca się ustabilizował, wyszłam z łóżka i wspięłam się na dachy. Poczułam nocny wiatr na ciele.

- Alneran? Pobiegamy?

- Jestem - rzekł, ale w jego głosie wyczułam niewyobrażalne cierpienie.

-Alneran, co się stało? - Odpowiedziała mi cisza. - Alneran, odezwij się?! Chodzi o naszą przyszłość? Co zobaczyłeś?  Co?!

- Nasz los - rzekł, sapiąc. - Biegnij, Belly. Biegnij tak szybko, jak umiesz. Ja będę myślami biegł za tobą. Tuż za tobą.