Oświeceni, rozdział X

Zapomnienie jest nieuniknione, jest siłą konieczną. Gdy umrzemy będzie o nas pamiętać rodzina, znajomi, przyjaciele, ale przez bardzo, bardzo krótko. Potem staniemy się częścią szarej zmarłej społeczności. Jedyne, co możemy zrobić to godnie przeżyć czas, który nam został dany i sprawić, aby jak najwięcej ludzi zapamiętało nas za życia. Po śmierci nic nie jest ważne.  Ale przed nią jeszcze wiele można, a nawet trzeba, zrobić. Sztuką jest to zrozumieć.

~Zakochane Śródziemie

Mufasa: Dziś się bałem.

Simba: Dziś?

Mufasa: Tak. Bałem się, że cię stracę.

Simba: Oo. Nawet król czasem się boi.

Mufasa: Mhm.

Simba: A wiesz co?

Mufasa: Co?

Simba: Największego boja miały hieny.

Mufasa: He he he. Bo wiesz, że z twoim tatą się nie zadziera.

~Król Lew.

Minęły dwa tygodnie. Dwa tygodnie intensywnej pracy, treningów, planów i zastanowień. Co noc wychodziłam w razem z Alneranem w mojej głowie, biegłam po dachach, aby rano wrócić na salę ćwiczebną i znów chwycić za broń.  Jestem żołnierzem ruchu oporu. Żołnierzem Wolnego Kordu.  Byłam z tego dumna. Jak nigdy.

Szłam korytarzem, jak bardzo mi znanym. Czułam już każdy zapach, wydobywający sie z zakamarków. Wiedziałam, gdzie myszy mają swoje norki, gdzie kurz najczęściej osiada. Uśmiechnęłam się. Żałoba po rodzinie dawno minęła, teraz wiem, jak ją odkupić. Nie siedzieć i ryczeć w poduszkę, tylko działać. Działać, aby uratować więcej ludzi, elfów, gnomów.

-  Już na nogach? - zapytałam wesoło na widok przechodzącego brata. Referin wychodził właśnie z sali treningowej. Przystanął, objęliśmy się i uśmiechnęliśmy się do siebie.

- Dostałem wezwanie do centrali - westchnął z nutą komizmu w głosie. Oparł się o zimną ścianę, ja zrobiłam to samo. Staliśmy naprzeciwko siebie w półmroku.
- Chcą prawić ci kazania o przegranym powstaniu? - zagadnęłam smutno. Unikaliśmy w rozmowach tego tematu. Ja nie chciałam martwić Referina, a on mnie. Baliśmy się o nas samych.

- Jeszcze nie wiem - wzruszył ramionami. - Ale obawiam się...

- Nie martw się - przybliżyłam się i poklepałam go po barkach. -  Nie wyrzucą nas stąd.

- Skąd ta pewność? - uniósł brwi.

- Bo mamy smoka - odparłam beztrosko, jakby to było oczywiste. - Tylko głupiec pozbyłby się ze swojej armii ludzi, którzy mają kontakt ze smokiem. To jak samobójstwo.

- Obyś miała rację.

- Nie martw się, braciszku.

Zapadła cisza na chwilkę. Pozwoliłam Referinowi obyć się ze swoimi myślami. Patrzyłam na niego uważnie, badawczo.

- Gdy już Oświeceni odczepią się ode mnie, gdzie mogę cię znaleźć?

- W sali treningowej - wskazałam głową na wejście.

- Powinnaś przenieść tam łóżko - parsknął śmiechem. Odpowiedziałam grymasem malującym mi się na twarzy.

- Idź już - pokiwałam głową.

- Na pożarcie lwom? - jęknął. Zaśmiałam się. Odwróciłam się w stronę drzwi do sali, swobodnym krokiem podeszłam do wejścia.

- Jakąś śmiercią trzeba umrzeć - rzuciłam przez ramię i weszłam do niezwykle znanego mi miejsca.

*

Obrót, piruet, parada ukośna na plecy. Wir. Finta. Jeszcze jedna, bo pierwsza mi nie wyszła. I trzecia dla pewności. Znów piruet, na drugiej nodze. Nikogo nie było w pomieszczeniu. Czułam się tak swobodnie. "Nie trenuj sama, bo tylko utrwalasz błędy", słyszałam głos Adriewa. Upodobniłam się do ptaka, wolnego i beztroskiego. Z mieczem w ręku.

- Mocniej w łokciach - Referin pojawił się zza kolumny. Przystanęłam na chwilę, wytarłam pot z czoła, poprawiłam włosy, które zaczęły przeszkadzać mi w treningu.

- Skąd mój brat zna się na walce? - uśmiechnęłam się i wznowiłam ćwiczenia.

- Nie kpij - powiedział szorstko. - Postawa.

- Co chcieli Oświnieni? - przejęzyczyłam się, skupiając się na mieczu.

Zaśmialiśmy się oboje. Nie mogłam powstrzymać się przez kilka minut.

- Oświnieni chcieli... - spróbował uspokoić się Referin, na daremno. - Nie uwierzysz..

- Możemy zostać? - zapytałam ucieszona.

- Lepiej - rzekł wesoło. Zaśmiał się jeszcze raz i spoważniał nagle. - Organizujemy najazd na starą posiadłość pewnej elfickiej rodziny, która teraz zajęta jest przez Aurów.

- Referin... - skarciłam go spojrzeniem.

Zrobiłam fintę w powietrzu, poczułam świst i opór niewidzialnej siły.

- Bel, wiem - westchnął brat. - Wiem, że poprzednio prawie umarłem. Wiem, że nie przemyślałem taktycznego przebiegu powstania. Chcę jednak powiedzieć tym wszystkim wielkim Aurom, że my tu żyjemy. I będziemy walczyć.

- Mogę jechać z tobą? - zapytałam. Błagałam, aby się zgodził.

- Ciebie Oświnieni wysyłają do Avru, jednego z miast Teronu.

- Co mam tam robić? - podniosłam brwi.

- Będziesz tam incognito - brat wskazał spojrzeniem schodki, na których chwilę później usiedliśmy. Objął mnie ramieniem, położyłam mu głowę na piersi. - Sprawdzisz tylko jak się spawy mają, jaki jest stan wojska, czułe punkty miasta... i nie rzucaj się w oczy, proszę.

- To nic trudnego - stwierdziłam. - Kiedy mam wyjeżdżać?

Spojrzał na mnie, poprawił mi fryzurę.  Poczułam dłoń starszego brata.

- Jutro rano - odpowiedział. - Ja wyjeżdżam dzisiaj zebrać ludzi.

- Referin... - zmarszczyłam czoło.

- Przeżyję, Bel - uciął. - Obiecuję, że spotkamy się znowu pod koniec tygodnia. Obiecuję.

Wbiłam swój wzrok w jego oczy.

- Obiecujesz?

- Na wszystko co kocham, obiecuję, że będę trzymał cię w ramionach. Niedługo. Żywy.

*

Patrzyłam przez okno, jak oddział Referina i parę innych odjeżdża, zostawiając za sobą tylko pusty plac. Musiałam zaufać, że wszystko będzie dobrze. Musiałam zaufać, że Referin naprawdę już doszedł do siebie. Oh, a jak wiele rzeczy musiałam teraz wierzyć. Tylko to mi zostało. Westchnęłam i położyłam się do łóżka.

- A pobiegać? - usłyszałam w głowie głos smutnego Smoka.

- Odczep się! Spać mi się chce!

- No tak, bo ty w ogóle o mnie nie dbasz.

- Oho, uwaga, mały Alneran będzie robił się na biednego chłopca.

- Dobra, idź ty spać.

Uśmiechnęłam się. Okryłam się kocem, poprawiłam poduszki.

- Dobranoc. - Usłyszałam ciepły szept.

- Dobranoc.

*

- Pamiętaj o portalach - upomniał mnie po raz setny Adriew, przygotowując wrota, abym mogła przejść do Avru, mojej pierwszej misji.  Elf kontynuował.

-  Nie mogą ich wykryć, bo wszyscy pójdziemy na tarczach.

- Dobrze - pokiwałam głową.

A jeśli nic się nie uda? Jeśli nie dam rady sprostać zadaniu? Może rozpoznają mnie i zabiją, a wtedy zawiodę wszystkich?

- Zabiją cię i wtedy zawiedziesz wszystkich. - parsknął mi w głowie Smok. - Z takim myśleniem tysiące umarlaków powinno wysłać światu listy z przeprosinami.

Szybko zablokowałam dopływ do moich myśli. Uśmiechnęłam się dyskretnie.

- Denerwujesz się? - zapytał z ciepłem w głosie elf. Jego pierścień w oku zalśnił. - Nie martw się, wszystko będzie dobrze.

- Poradzę sobie.

Nie wiem czy bardziej chciałam przekonać siebie, czy jego.

- To co? - podniósł brwi. - Motywacyjny kopniak w tyłek?

- Wal - odwróciłam się. -  Wal, motywuj mnie.

Poczułam mocny kopniak kolanem. Parsknęłam. Spojrzałam mu w oczy. Znalazłam w nich coś.. niespotykanego.

- Bądź zdrowa, Belly.

- Bądź zdrów, Adriew.

*

Miasto tętniło życiem. Oczywiście Aurów dało się naliczyć na palcach jednej ręki z pięćdziesiąt razy. Mimo to, czułam każde istnienie na ulicach. Ale czułam też piętno wojny, zaboru. Kilka razy widziałam na ulicach przy murach łapanki. Raz cudem zbiegłam. Poprawiłam kaptur, który zsunął mi się przez ruch głowy.  Odetchnęłam. Przede mną ulica rozdwajała się. Budynek, który to wymusił wyglądał na dom jednego z Aurów. Poznałam po barwach.

- Skręć w prawo, po lewej straż ma obchód.

Skręciłam posłusznie na głos przyjaciela. Odruchowo odwróciłam głowę, aby sprawdzić, co jest za mną. Faktycznie, Aurowie. Uśmiechnęłam się dyskretnie.

- Skąd ty to wiesz? - zapytałam, niedowierzając.

- Jestem Smokiem - odpowiedział mimowolnie.

- Dobra, więc skąd Smok o tym wie?

- Szczerze? - zrobił pauzę.  - Nie mam zielonego pojęcia.

- Głupi jesteś.

- A ty mądra.

 Nie odpowiedziałam, nie chciałam wzbudzać podejrzeń moją rozbawioną miną, zwłaszcza tutaj. Szłam spokojnie, chowając twarz w kapturze. Zaczęłam słyszeć tłum, gwar i rozmowy.

- Nie idź tam. - Głos smoka był silny, pewny, podsycony smutkiem.

- Dlaczego? - zdziwiłam się.

- Dla twego psychicznego dobra. Trwa egzekucja.

- Kto jest w  kolejce? - zaintrygowana, przyśpieszyłam kroku.

- Teraz odczytują wyrok jakiejś staruszki, a potem został tylko chłopczyk.

- Chłopczyk?  - nawet nie zauważyłam, że moje nogi wystrzeliły do przodu.

- Pięcioletni, niewysoki, brązowe włosy i oczy. Więcej nie widzę... Belly, gdzie ty idziesz?

- Na egzekucję.

Podbiegłam do tłumu. Stanęłam z boku, przy domach. Na podeście zwisały trzy ciała. Elfijki, gnoma, tej staruszki o której mówił Alneran. A teraz stał tam tylko chłopczyk drobnej postawy. Buzię miał pobrudzoną od łez, całą zasmarkaną. Lina na szyi, specjalnie zwisająca mu aż do brzucha, dawała do myślenia. Wyglądał jak maleńki żołnierz w za dużym hełmie. Nie ta osoba na nie na tym miejscu.

Obok skazanego chłopca stał Aur. Ubrany był  w te same barwy, co na mojej egzekucji. Dobrze pamiętam tę chwilę.

- Jako przedstawiciel Wielkiego Cesarstwa Aurów - wybrzmiał donośny głos zniekształcony ostrym akcentem - wysłannik jego Cesarskiej Mości – pana Oguriqu i jedynego władcy kontynentu, z mocy nadanych mi przez mój lud za podburzanie tłumu, naruszenie godności państwa i złorzeczenie skazuję cię na karę śmierci poprzez powieszenie.  Jakie są twoje ostatnie słowa?

Podburzanie tłumu?, pomyślałam. Złorzeczenie? Naruszenie godności państwa? Takie zarzuty dostaje każde dziecko, bo najtrudniej się z nich wytłumaczyć. I najłatwiej oskarżyć o nie dzieci. W końcu, co one powiedzą? Jak będą się bronić?

-Chcesz zrobić coś głupiego? - zapytał, ale tylko, żeby się upewnić.

- Tak. -

Wtedy rozległ się potężny smoczy ryk gdzieś daleko. Wszystkie głowy, które dotychczas zwrócone było ku szubienicy, teraz próbowały zlokalizować niebezpieczny głos. Uśmiechnęłam się prze ułamek sekundy, patrząc na zdezorientowane i zastygłe twarze strażników. Wystrzeliłam do przodu. Odbiłam się od ziemi, złapałam mocno rusztowania budynku i wskoczyłam na podest szubienicy. Posłałam dwa mocne ciosy między oczy strażników. Sztyletem, szybko wyjętym zza spodni odcięłam linę, która łączyła szyję chłopca z szubienicą i silnie uścisnęłam malutką dłoń. Szarpnęłam nią, nawet nie próbując wzbudzić zaufania. Chłopczyk zastanawiał się tylko chwilę, by potem pomknąć za mną w mrok ulicy.

- Trzymaj się mnie! I biegnij, mały! - krzyknęłam raz.

Wbiegliśmy w przedmieścia, do getta nieludzi. Elfowie uciekali nam z drogi, gnomy w popłochu torowali drogę. Czułam pięty strażników na naszych plecach.

- Gdzie jesteś? - zapytałam nerwowo, nadal trzymając rękę brązowowłosego malca.  

- Podskocz do góry i złap mocno.

- Zwariowałeś? -  oburzyłam się, biegnąc. -  Mam powietrze złapać?!

- Nowy skill, można powiedzieć.

- Skill? - zapytałam, jakbym chciała powiedzieć "ee?".

- Umiejętność. Dialekt smoczy. Skacz.

Złapałam mocniej rękę chłopca, podskoczyłam. Poczułam, że łapię coś namacalnego, jakby kawałek łuski. Smoczą łapę. Chłopczyk objął mnie w pasie przerażony. Straciliśmy grunt pod nogami, lecieliśmy.  Podciągnęłam się, złapałam za łuskę przy boku smoka. Tak bardzo dziwnie się czułam. Nie widziałam Alnerana, nie widziałam jego ciała. łapałam tylko na oślep kawałki powietrza, które następnie przeobrażały się w jego  szpony, łapy, krótkie nogi.

Gdy w końcu wspięłam się z moim towarzyszem na Smoka, ten w końcu się ukazał. Minęliśmy już mury miasta, znaleźliśmy się nad lasem. Obejrzałam się, nadal trzymając chłopca. Nikt nas nie gonił. Wielkie Orły stacjonowały wraz z cesarzem, w obleganej stolicy.

- To smok! Najprawdziwszy i najoryginalniejszy smok!

- Tak - zaśmiałam się i przytuliłam chłopca. - To smok. Piękny czarny smok.

- Gdzie lecimy? - zapytał mały, gdy już bezpiecznie usadowiliśmy się na plecach Alnerana.

- W bezpieczne miejsce - odgarnęłam chłopcu włosy z szyi, aby  pogłaskać go. Ukazał mi się jednak wielki, czerwony krwiak, blisko kręgów. -  Co to za siniak przy szyi?

- A to tata - bąknął. I odwrócił głowę.

- Powinniśmy po niego wrócić? - upewniłam się nerwowo.

- Nie, proszę -  szepnął. I załkał. - Chcę do mamy.

-A gdzie jest? - zaczęłam ostrożnie. Nie wiedziałam, nie mogłam nawet się domyślić.

- Tata mówi, że tam, gdzie jej miejsce.

- To znaczy? - skrzywiłam się.

Chłopiec zaczął płakać. Głośno, donośnie. Jego małe ciało trzęsło się niemiłosiernie, przytuliłam go.

- Przepraszam - szepnęłam. Odpowiedziała mi cisza.

*

Zignorowałam wszystkie ochy i achy, zdziwienia i zażalenia. Prowadziłam małego Leo, bo tak się przedstawił, wprost do mojej komnaty. Chłopiec był już strasznie zmęczony, dochodziła północ. Poleciłam zaufanej elfijce nakarmić go i ułożyć do snu, a ja zdałam raport Oświ... Oświeconym. Wyrecytowałam: " Brama wschodnia i zachodnia strzeżona po czterech zbrojnych. Brak Orłów Bojowych, łapanki w całym mieście. Nie udało mi się zidentyfikować, gdzie wywożą ludzi. Cywile mogą swobodnie chodzić po ulicach, ale Aurowie organizują egzekucje, aby pokazać, kto tak naprawdę tam rządzi."

- Opowiesz mi bajkę? - zapytał Leo, gdy w końcu udało mi się dojść do własnej komnaty. Położyłam się obok niego, objęłam ramieniem. Miał wróbli zapach.

- Oczywiście - zgodziłam się chętnie. - Kto ma w niej wystąpić?

- Ty - uśmiechnął się.

- Ja? - zdziwiona spojrzałam na niego. - Dlaczego ja?

- Chciałbym wiedzieć, jak siebie widzisz. Co o sobie myślisz.

Pokiwałam do siebie głową. To był naprawdę bardzo dojrzały malec.

-  Mogę opowiedzieć ci o małym lwiątku - zaproponowałam.

- Dobrze - powiedział po chwili namysłu.

Objęłam go mocniej, poprawiłam legowisko. Odetchnęłam. Czułam się niezwykle dobrze, jak nigdy dotąd. Leo promieniował czymś w rodzaju siły, potęgi. Nie wiedziałam jeszcze, na czym ona polegała, ale byłam pewna, że jest ona niezwykle rzadka.

- A więc - skupiałam się, jak zwykle, gdy musiałam opowiadać bajki młodszym braciom. -  Lwiątko było synem króla lwa, króla wszystkich zwierząt na calutkim świecie. Mieszkał z nim  z jaskiniach, a wychowywał go mandryl..

- Co to? - zaniepokoił się chłopiec.

- Małpka - rzuciłam - przyjaciel rodu króla. Niestety, na tytuł króla czekał też brat króla lwa, który był zły do szpiku kości. I obmyślił chytry plan!

- Jaki? - Leo aż zaczął ruszać nogami z wrażenia.

- Postanowił zabić króla - szepnęłam konspiracyjnie na ucho.

- Jak? - Leo przyłożył dłoń do otwartych ust.

- Wymyślił intrygę, zepchnął go z klifu, wprost w biegnące stado antylop!

- Ohh! - wciągnął głęboko powietrze.

- Lwiątko czuje się odpowiedzialne za śmierć ojca, a zły lew-brat wypędza go z Lwiej Ziemi. Na wygnaniu poznaje surykatkę i guźca.  Zaprzyjaźniają się, tam lwiątko dorasta. Ale nadchodzi czas, gdy młody już lew musi stawić czoła swemu przeznaczeniu.

- I co było dalej?

Uśmiechnęłam się jak łobuz.

- A o tym już opowiem kiedy indziej.

- Nie!! - jęknął.

- Eee! - przedrzeźniłam go. Poprawiłam jego koc. - Pomyśl w nocy, co mogłoby się stać, a jutro o tym porozmawiamy.

- A jak się ten lew nazywał? Ten syn króla.

- Nazwij go sam- zaproponowałam i również wskoczyłam pod posłanie. -  To twoja opowieść, sam ją stworzysz. Dobranoc, śpij spokojnie.

- Be... Proszę pani?

- Tak? - otworzyłam oczy na wpół. Podłożyłam sobie dłoń pod głowę, ułożyłam się na boku.

- A nie powie pani mojemu tacie, że tu zostałem? - zapytał, gdy znowu zdążyłam już przymknąć powieki.

- Nie - odparłam smutno. Smutno, bo wiedziałam, że trzeba go będzie oddać. A z drugiej strony, czułam, ze to nie koniec. - Do widzenia rano.

*

Wstałam wcześnie. Leo jeszcze śnił. Dyskretnie wyszłam z komnaty. Nie uwierzycie gdzie się udałam. Tak, do sali treningowej. Wybrałam się na półgodzinne ćwiczenia, by potem zjeść coś w  jadalni. Szłam tym samym korytarzem, wdychałam to samo powietrze. Czułam się jak w domu. Po prostu.

- Bel!!! - usłyszałam zza pleców i o mało nie podskoczyłam ze szczęścia do góry. Odwróciłam się w jego kierunki, zrobiłam dwa duże kroki i wpadłam w jego ramiona. Ucałowaliśmy się w policki, mocno złapaliśmy się za ramiona, spojrzeliśmy w oczy. Referin pachniał popiołem i krwią. Musiał dopiero co przyjechać.

- Referin? - dopytałam jak głupia. - Już wróciłeś?

- Bel! - powtarzał tylko przeszczęśliwy. -  Kocham cię, siostrzyczko. Kocham cię. Zdobyliśmy dwór!

Wstrzymałam oddech, nie dowierzając.

- Tak? - oczy zaszkliły mi się ze wzruszenia. -  Gratuluję! Tak się cieszę.

-A ja gratuluję tobie, mała! Słyszałem, czegoś dokonała.

- Czego? - zdziwiłam się.

- No tego uratowania chłopca - wyjaśnił lekko zmieszany.

- Proszę, przestań, Oświnieni pewnie chcą mnie już do siebie przysłać.

- Nie! - zaprzeczył ochoczo.  -  Wręcz przeciwnie! Wszyscy o tobie mówią. Twoje "walczcie w ogniu" stało się hasłem ruchu oporu!

- Tak? - wydawało mi się, że się przesłyszałam.

- Rozumiesz siostrzyczko? - spojrzał mi w oczy. Objął w pasie. -  Ty i ja? Ze zwykłych dzieci kupca staliśmy się nadzieją całego Kordu.

Podskoczyłam do góry ze szczęścia, klasnęłam w dłonie, ale chwilkę później oprzytomniałam.

- Wiesz jaka to odpowiedzialność? - zamartwiłam się.

- Wiem - pokiwał głową, ujął mnie za dłoń. - Ale wiem też, co daje nadzieja w chwilach, gdy już niczego nie ma.

Uśmiechnęłam się znowu, aby nie dać złym wspomnieniom dojść do siebie.

- No dobrze, a co z tym dworem?

- Stał się naszą bazą - wyjaśnił, niezwykle dumny. -  Dzięki niemu mamy wlot na wszystkie inne twierdze. Każdy szlak zahacza właśnie tam. Rozumiesz, co to dla nas oznacza? Możemy odbić granice Kearth! A potem Forson i Teron. A potem cały Kord. Rozumiesz? Dzięki tobie i mnie!

- Referin? - zapytałam po chwili ciszy.

- Tak?

- Myślisz... - zawahałam się. -  Myślisz, ze mama mi wybaczyła? Myślisz, że gdy poprowadzimy razem ludzi do walki, przebaczy mi, że zabiłam jego syna?

- Bel - westchnął -  nikogo nie zabiłaś. Was poród był ciężki. Chłopak owinął się pępowiną.. On...

Uciął i pozostawił po sobie tylko ciszę.

- Myślisz, że jest ze mnie dumna? -  podjęłam.

- Nie ważne. Ważne, że setki malutkich odzyskało dzięki nam wiarę w wolny Kord. A najlepsze jest to, że sami go sobie wywalczą.

---------------------------------------------

00:03! Skończyłam. Jak się wyśpię, zobaczę co z tego wyszło. I tak, kocham Króla Lwa. 

Następny rozdział w niedzielę, dzisiejszy był za tamten tydzień. ;)
PS. Może mi ktoś powiedzieć, o co chodzi z nowym zabezpieczeniem przy komentarzach? :D