Przyjdź, rozdział XV

ZDĄŻYŁAM!!! :D

- Villentretenmerth...

- Słucham cię, Geralcie z Rivii.

- Możesz przybrać każdą postać. Każdą, jaką zechcesz.

- Tak.

- Dlaczego więc człowiek? Dlaczego Borch z trzema czarnymi ptakami w herbie?

Smok uśmiechnął się pogodnie.

- Nie wiem, Geralt, w jakich okolicznościach zetknęli się po raz pierwszy ze sobą odlegli przodkowie naszych ras. Ale faktem jest, że dla smoków nie ma niczego bardziej odrażającego niż człowiek. Człowiek budzi w smokach instynktowny, nieracjonalny wstręt. Ze mną jest inaczej. Dla mnie... jesteście sympatyczni. Żegnajcie.

~A. Sapkowski, „Granica możliwości"

Białe fałdy materiału układały się w niesforne kształty. Skopałam je nogami i mocno wyciągnęłam się na łóżku, aż zabolały mnie ścięgna. Przetarłam oczy paliczkiem palca wskazującego, zaczepiając przy tym o bandaż po bliźnie. Dziś mam go po raz ostatni. Nie wiedziałam, co jest gorsze. Żyć z kawałkiem materiału na pół twarzy, czy pokazywać się z blizną zadaną w bitwie. Nie to jednak było moim największym zmartwieniem.

Obróciłam się na bok i podkuliłam kolana. Łokcie zgięłam i przysunęłam dłonie do piersi. Spojrzałam na pustą przestrzeń przede mną. Przestrzeń, którą kiedyś wypełniał ktoś bardzo ważny. Przestrzeń, która jeszcze kilka dni temu nie była tylko pustką. A najgorsze było to, że nic nie mogłam z tym zrobić.  To ja byłam postrzegana jako ta zła, nikt nie troszczył się już o to dziecko. Byłam porywaczką. Oświeceni wściekli się na mnie. Wiem to, bo już od dwóch dni mnie do siebie nie przywołują, a doszły mnie słuchy o planowanym spotkaniu z królami, żyjącymi jeszcze w kryjówkach, rozsianych po kontynencie. Stracili do mnie zaufanie, chcą oddalić. Teraz, gdy udało mi się przekonać ludzi do tego, w co wierzę.

Dlaczego? Dlaczego jestem karana za chęć pomocy małemu, skrzywdzonemu chłopcu, który  chciał tylko poczuć ciepło kochającej osoby.  Dlaczego walka z przemocą i złem jest karane? Dlatego, że ludzie nie chcą słuchać? Nie chcę znać takiej prawdy, prawy, która jest kłamstwem. Z miłą chęcią wykrzyczałabym tym wszystkim ludziom moją prawdę. Dziecko ma prawo do szczęścia. Dziecko nigdy nie było i nie będzie zabawką dorosłego. I jeśli odzyskam wpływy, chcę dopilnować, aby inni się o tym dowiedzieli.

Jednak najprawdziwszą prawda było to, że odzyskać wpływy mogę tylko przy wygranym powstaniu, a  oczywistym jest, że Oświeceni nie dopuszczą mnie teraz do żadnych walk. Porywaczka w końcu nie może być przykładem dla innych.

Jakże to przykre.

Tak więc przez ostatnie dni snułam się po pustej komnacie. Czasami nawet przez długie godziny nie wychodziłam z łóżka, ukrywając się w białej pościeli. Wiele czasu poświęciłam na smutek i żałość, na wtapianie twarzy w poduszkę. Nie miałam odwagi spojrzeć sobie w oczy. Porywaczce? Jak mogłabym?

Samotność mnie przytłaczała. Słyszałam z korytarza głosy służek, elfów i elfijek, ale nie miałam siły nawet otworzyć drzwi na świat. Zamknęłam się, otoczona żalem, czekałam. Na co? Nie wiem. Może na Referina. Albo na Leo. Może to tylko zły sen? Pojaw się obok mnie, mój drogi Leo, a opowiem ci jak zakończyły się te wszystkie bajki. Wyjawię ci ich zakończenie, ale pojaw się tutaj. Przyjdź do mnie.

- Alneran? - szepnęłam, kierując głos w sufit. Miałam nadzieję na uczucie ciepła, które mnie obejmie, na dźwięk pięknego, smoczego głosu. Nie usłyszałam nic. Nawet nie wyczułam próby nawiązania kontaktu. Wtedy zrozumiałam, że nie było już między nami łączności. Jakby drzwi naszych pokoi zamknięto i nie możemy się ze sobą już porozumieć. Coś się stało. Wiem, że coś się stało. Wiem to.

- Alneran?!

Nic. Cisza. Inna niż wszystkie. Coś się stało.

*

Pukanie do drzwi rozległo się po godzinie. Przykryłam się kołdrą, a poduszkę nałożyłam na głowę, przykrywając uszy. Nie chcę nikogo widzieć. Odejdźcie.

- Belly - usłyszałam męski głos. Gdy zwróciłam oczy w jego stronę, ujrzałam srebrny pierścień na tęczówce elfa, błyszczący czymś nieznanym. Podszedł do mnie i usiadł na łóżku. Położył swoją ciepłą dłoń na moim barku i lekko ścisnął. Spojrzał czule i z wielkim zmartwieniem na moje rzęsy, które na końcach ozdobione były brylantami.

- Belly...- powtórzył, wzdychając.

- Zabrali mi go - rzekłam żałośnie, jak mała dziewczynka żali sie swemu ojcu.

- Moja droga...

- Zabrali - powtórzyłam. - On się bał. Bał sie go. On go bił. Ja bym go kochała. Kochała. Zrozum! Nie chciałam go porwać.

- Wiem - uspokajał mnie. - Nie płacz. Wiem, co poczułaś do tego chłopca. Wiedz jednak, że jego ojciec ma jedyne prawo do opieki nad nim. Nic nie można z tym zrobić.

- Utraciłam wpływy u Oświeconych. - Wciągnęłam powietrze przez nos. Dotknęłam dłonią jego dłoni.

- Wiem - mówił tylko. Nie mógł nic z tym zrobić.

- A co jeśli Leo leży teraz zakrwawiony i pobity? - zapytałam, czując jak nagle przyśpiesza mi oddech, a ręce drżą coraz bardziej. - Co jeśli on tam kogoś potrzebuje? Co jeśli..

- Spokojnie. Cii...

Przytulił mnie mocno. Nie kryłam łez. Przerażenia również. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Za każdym razem, gdy kogoś pokocham, los mi go zabiera. Czy jestem przeklętą? Czy naprawdę jestem Wyklętą Belgilangan za którą miała mnie matka?

- Ja chciałam tylko go kochać - rzekłam jako  wytłumaczenie swoich win.

- Spokojnie. Wszystko jakoś się ułoży. Przetrwamy to razem, rozumiesz? Damy radę.

- Alneran zerwał ze mną kontakt. Nie odpowiada, nawet nie czuję łączności.  Boję się, że coś się dzieje. Jestem tego pewna, ale nie wiem jak go mam szukać. Gdzie go szukać.

- A gdzie ostatni raz się spotkaliście?

- W trakcie powstania, ale wtedy czułam tylko jego bliskość. Pierwszy raz spotkaliśmy się przy Górze Pary Wszechmocnej, ale...

- Jedź tam - nakazał. - Tam będzie Alneran. Dowiesz się, co spowodowało zerwanie łączności i co dokładnie się stało.

- Mówisz poważnie?

- Całkowicie - powiedział z kamienną twarzą. - Jedź i ratuj tych, których kochasz.

- Obiecaj, że spotkam znowu Leo - rzekłam, jakby na koniec rozmowy. Milczał przez chwilę, przykładając mi się uważnie.

- Obiecuję.

*

- Spakowałam panience wodę i kanapki na drogę. - Młoda elfijka wydawała się tańczyć pomiędzy porozrzucanymi stosami rzeczy. Włożyła mi szybko do torby jedzenie i kilka razy sprawdziła, czy nic nie wyleje się podczas podróży.

- Dziękuję - powiedziałam, opierając się o ścianę. Nawet nie próbowałam wchodzić jej w drogę. Nie śmiałam nawet.

- Nie ma panienka za co dziękować - rzekła Trissa znad pakunku. Ruchem dłoni odgarnęła niesforne, rude loki i spojrzała na mnie. - Nadal jestem za panienką.

- Należysz do bardzo małej grupy - skrzywiłam się w dziwnym uśmiechu. Elfijka podeszła do mnie i  dotknęła dłońmi moich ramion.

- Na  świecie zawsze istnieć będą dwie wersje prawdy. W każdym czasie i w każdej okoliczności. Nic z  tym nie robimy. Jesteśmy tylko małym owocem pracy tej ziemi. Dane jest nam jednak wybrać, za którą prawdą staniemy. Dano nam wybór. Najcenniejszy z darów.

Pokiwałam głową, nie mówiąc nic. Uśmiechnęłam się tylko lekko i dotknęłam jej drobnych dłoni.

- Dziękuję - powtórzyłam.

*

Portal był już gotowy, czekał otwarty pod dowództwem Adirewa. Portal, nakierowany na Zakazaną Górę, na  dom Pary Boskich, był przygotowany dla mnie. Runy lśniły niebieskim złotem, a niteczki z niego wychodząc, wypełniały puste przed chwilą pole portalowe.  Jeszcze wtedy nie wiedziałam, w co się pakuję. Teraz, teraz tak usilnie chcę przypomnieć sobie szczegóły, walcząc z zanikiem pamięci.

- Ćwiczyłaś rano? - dopytał jeszcze Adriew, podając mi miecz.

- Jasne, tato. - Przewróciłam oczami.  Elf uśmiechnął się i zszedł mi z drogi. - Bądź zdrów, Adriew.

Teraz widziałam tylko niebieskie pole magii. Zrobiłam krok. Oddychając głęboko, zrobiłam drugi.

A potem poczułam otaczającą mnie magię.

*

Znalazłam się w tej samej wieży, do której pierwszy raz się przeteleportowałam. Wszystkie kamienie wyglądały tak samo jak wtedy. Miałam też wrażenie, że wielki, piękny, czarny smok czeka na mnie, leżąc przy klifie. Wiedziałam, że tak nie było. Skąd?

Czułam dziwny rodzaj energii. Mimo że wieża była na pewno tą samą wieżą, otoczenie się zmieniło. Wyjęłam miecz i powoli zaczęłam schodzić na niższe piętra. Niebo zza okien wydawało się być ciemniejsze niż zwykle. Ciało odnalazło dziwnie ciężkie powietrze. Ścisnęłam rękojeść miecza.

Zbiegłam po ostatnich stopniach i wypadłam na zewnątrz. Zakołysałam się, walcząc z utratą równowagi, a gdy już odniosłam sukces, obejrzałam się wokoło. Nigdzie nie było mojego ukochanego smoka. Był za to ktoś inny.

Wśród ciemności i mgły, wśród magii, wyłaniała się postać. Postać, którą nie można spotkać ot tak, przechodząc w mieście. Ta postać była niezwykła. I choć prawie każdy jej nienawidził, budziła szacunek. Jak zawsze w czerni, jak zawsze piękna i skryta.

Panna Wszechmocna.

- A więc znowu się spotykamy - zaczęła. Przeniosłam ciężar ciała na lewą nogę, gotowa zadać cios.

- Chcesz ze mną walczyć? - zapytała z uśmiechem. - Nie próbuj. Przychodzę do ciebie w innej sprawie. Nie o śmierci chcę z tobą rozmawiać, ale o życiu. O wielu życiach.

- Słucham? - nie zrozumiałam. Włożyłam miecz do pochwy, postanawiając jej zaufać.

- Nie myśl sobie, że patrzymy wraz z mężem na to, co się dzieje w Kordzie z przymrużeniem oka. Martwimy się, ale czekamy też na odpowiedni moment, który można wykorzystać.

- Wykorzystać do czego? - uniosłam brew.

- Do pomocy. I długo zastanawialiśmy się, komu tę pomoc przekazać.

- Zaraz -przerwałam. - Wiedziałaś, że przyjdę? Tutaj i teraz?

- Dziwi cię to? - zaśmiała się Pani. - Jestem w końcu boginią.

- Gdzie jest Alneran? - przeszłam do rzeczy.

- Odnajdziesz go, ale jeszcze nie teraz.

- Co mu zrobiłaś?! - wrzasnęłam.

- Ja? - Pani ruszyła w moją stronę. - Tym razem to sprawka śmiertelników, których ty ukarzesz. Jednak ja dam ci do tego predyspozycje.

- Prościej - poprosiłam.

- Widzisz, Belgilangan - zaczęła. - My stworzyliśmy ten Kord. My stworzyliśmy Oguriq. To nasze dzieci. I musieliśmy wybrać miedzy nimi. Musieliśmy zdecydować, kogo z naszych dzieci bardziej kochamy. I kto ma naszymi dziećmi się opiekować.  Ja i mój mąż nigdy nie chcieliśmy nikogo z was skrzywdzić. Ale i nie chcieliśmy rozpieścić. Zrozumieliśmy jednak, że potrzebny jest ktoś, kto  nasze dziecko doprowadzi do porządku.

- Kim jest ten ktoś?

- Tobą - rzekła po prostu.

Wciągane ustami powietrze jakby zatrzymało mi się w gardle. Magiczna aura bogini stała się jeszcze bardziej przytłaczająca.

- Ja? Dlaczego?

- Jesteś Wybraną - wyjaśniła. - Tylko ty zostałaś z tobie podobnych. Nikt inny nie przeżył prześladowań. A nie ma nic silniejszego niż Wybrany i jego Smok. Dowiodłaś też, że mimo tylu śmierci, które ci zgotowałam, jesteś w stanie ukarać moje dziecko za złe czyny. Byłaś w stanie poprowadzić Kord do zwycięstwa. Widzisz, ja wiem, co nadejdzie. I chcę zrobić wszystko, aby do tego doszło. Na tym polega przeznaczenie. Ktoś umiera, aby ktoś mógł zacząć żyć.  Dlatego ja, jak i mój małżonek zdecydowaliśmy, że trzeba przywrócić dawny urząd. Najwyższy z urzędów. Klęknij, moja droga.

- Że jak? - parsknęłam. Pani wydawała się być niesamowicie poważna i chyba istotnie taką była.

- Klęknij.

Uklękłam. Był to najpiękniejszy moment mojego życia.

*

- Z mocy nadanych mi przez naszego stwórcę, wielki Czas i  jedności, którą pełnię wraz z Panem Wszechmocnym, bogiem tego świata oraz wszelkiej istoty żywej, ja, Śmierć, koronuję cię, Belgilangan am'Droog na Wielką Władczynię Kordu i przekazuję ci wszelką moc z tym związana. Czy przyrzekasz bronić granic i przestrzegać tradycji oraz oddawać cześć tym, którzy cię koronują?

- Przysięgam - usłyszałam swój głos. Nie byłam pewna jednak, czy to ja wyrzekłam te słowa.

- Czy przysięgasz rządzić aż do oddania korony?

- Przysięgam.

- I niech tak się stanie.

Wtedy poczułam niesamowite ciepło, jakby wchodzące we mnie. Wypełniało każda moja tkankę, każdy mięsień i każdą kość. Czułam, jak magia otula mnie i zaprasza do poznawania siebie. Czułam potęgę, którą zaprosiłam do swojego wnętrza. Czułam też, jak Panna Wszechmocna obwiązuje mi wokół czoła jakby mały naszyjnik z kamieni. Każdy z nich emanował inną energią.  Energią, która wywołała u mnie uśmiech na twarz, choć sama jeszcze nie dowierzałam w to, co się dzieje.

- Chodź ze mną - usłyszałam głos bogini.

- Gdzie?

- Do smoków.

*

Prowadziła mnie za rękę przez mgłę Zakazanej Góry. Bałam się, że jeśli puści mnie i odejdzie dwa kroki, już jej nie znajdę. Ta mgła płatała figle. Z trudem widziałam najdalej oddalone części ciała Wielkiej Pani, a co dopiero samą górę. Trzymałam się więc blisko i nie pozwalałam zwiększać odległości pomiędzy nami. Szłyśmy szybkim tempem, jakbyśmy już dawno się spóźniły na coś.

Nie starałam układać sobie w głowie wydarzeń, które właśnie miały miejsce. Uznałam to za bezcelowe i bezsensowne. Nie umiałam nawet powiedzieć sobie, że noszę koronę bogów. Dlaczego ja? Jestem tylko prostą córką kupca.  I choć w głębi duszy wiedziałam, że moja koronacja jest związana z Alneranem, nie chciałam tego zrozumieć. Było to dla mnie za wiele.

Zeszłyśmy po schodach.  Schodach? Tutaj gdziekolwiek były schody? Postanowiłam nie pytać siebie o nic więcej i pokornie iść za boginią. Wiedziałam, że zadane pytania zrodzą kolejne i kolejne.

Schodzimy w dół, na dół, na dół. Ciemność ogarnęła mnie  i teraz w ogóle nie widziałam wielkiej bogini. Pani pstryknęła palcami i wytworzyła wokół siebie magiczne światło. Znowu widziałam, po czym idę.

Nagle zatrzymałyśmy się, a ja  zrozumiałam, że patrzymy właśnie na wielką jaskinię. Jaskinię, która nie była pusta. Pani wysłała swoje magiczne światło na środek komnaty i wzmocniła jego promienie. Widziałam każdego z nich.

Złote, srebrne, brązowe i szare. Z kłami i bez, z matowymi łuskami, ze dwoma lub czterema skrzydłami. Wszystko zależnie od rasy i wieku. Smoki. Smoki najprawdziwsze. Smoki przepiękne i przewspaniałe. Leżały jeden na drugim i wolno oddychały.

- One żyją - szepnęłam.

- Śpią -  sprostowała Pani. - Obudź je.

- Słucham? - wzdrygnęłam się, odsuwając lekko.

- Nie bój się. Zobaczą twoją koronę. Ale musisz wzbudzić ich zaufanie. 

Pokiwałam głową. Odetchnęłam parę razy, wystrzeliłam palce i odgarnęłam włosy z głowy.  To dzieje się naprawdę? Teraz? Tutaj? Ja jestem główną bohaterką?

I co teraz? Mam obudzić te smoki? Stworzenia zastygłe w śnie od wielu, wielu lat? Ja? Zwykła dziewczyna?

Wtedy do mnie dotarło, że odpowiedzią na moje pytania było zwykłe, proste: "tak".

- Hej, smoczki! - zawołałam nieśmiało do stada magicznych istot, które ani drgnęły na mój głos.

Pani Wszechmocna popatrzyła na mnie tak, jak normalni i inteligentni ludzie patrzą na idiotę.  Uśmiechnęła się jednak szybko i zachęciła gestem.

- Śmielej - powiedziała, dusząc śmiech.

- Pomóż mi.

- Nie - pokręciła głową. - Ty musisz je obudzić. Wtedy będą cię słuchać.

Wzięłam głęboki oddech.

- Cześć - zaczęłam. Postanowiłam improwizować. - Znacie może Alnerana? To czarny smok, wasz brat. Jestem jego wybraną. Czuję, że coś mu się stało, zerwał ze mną kontakt mentalny. Muszę, chcę go odnaleźć. Jednak potrzebuję was aby to zrobić. Widzicie, jeśli was nie obudzę, bogini mnie stąd nie wypuści i nie będę mogła go uratować. Więc może obudźcie się? Proszę?

- Proszę, proszę - usłyszałam brzydki i obcy syk. Spojrzałam w kierunku jego właściciela. Uśmiechnęłam się z zachwytu. Smok koloru gwiazd patrzył na mnie złotymi oczyma. Parzył z wielkim zaciekawieniem i czymś na rodzaj uznania. - A więc to teraz nasza królowa?

- Ja? - wzdrygnęłam się.

Smok zaśmiał się ciepło.  Pierwszy raz słyszałam własnymi uszami śmiech smoka.

- To będą bardzo ciekawe rządy - rzekł, a raczej zasyczał. - Jednak wydaje mi się, że i bardzo ważne zarazem.

- Obudź ich, proszę - rzekłam pokornie. - Alneran... Wiesz przecież jak mocno zżyci są ze sobą Wybrany i Smok.

- Wiem - przyznał. - Straciłem swego Wybranego kilka wieków temu. Przez Aurów.

I zaryczał. Głośno, donośnie. Nagle wszystkie pozostałe smoki obudziły się i odpowiedziały na ryk. Niektóre z nich rozpostarły skrzydła, niektóre od razu spojrzał w moim kierunku. Wiedziałam, że budzę największe zaciekawienie. Niektóre smoki pozdrawiały Wielką Panią, niektóre puszczały nawet do mnie oko.

- Pokłon naszej królowej!

Na znak Smoka o gwieździstych łuskach, wszystkie inne wysunęły łby i dotknęły nimi gruntu. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Nie wiedziałam, co zrobić. Oprócz jednego.

Ugięłam kolana i wolno zsunęłam się na ziemię, a głowę opuściłam nisko, wtapiając wzrok w kamienie, na których stałam.

- Nie jestem żadną królową - rzekłam. - Jestem tu tylko, aby uratować związanego ze mną Smoka. Nie jestem godna żadnych zasług czy tytułów, nie po to się urodziłam. Jestem rada, że obudziliście się i mam nadzieję, że poradzicie sobie w tym ogarniętym wojną świecie.

- Moja droga - usłyszałam ciepły głos Smoka, syk Smoka - wybraliśmy cię. Ale uszanujemy to, żeś nie gotowa. Będziemy czekać na decydującą bitwę, która już niedługo. Wtedy pod twoim dowództwem, uderzymy. Jak przed wieki. Znowu wśród ludzi. Znowu wolni.

*

Nie spałam cała noc. Owinięta kocem, wśród drzew okrytych nocną mgłą myślałam nad wszystkim, co się zadziało dzisiaj. Dziś, czy wczoraj? Nie pamiętam. Dzisiejszej nocy miałam nabrać pewności, tak powiedziała mi Pani Wszechmocna. Sama, wśród mroku miałam zdecydować, czy piszę się na tę grę. Coś podpowiadało mi, że i tak nie mam wyjścia.

Nadal jednak czułam to ciepło towarzyszące mi przy koronacji. Nadal czułam energię z każdego kamienia spoczywającego na moim czole. Pani powiedziała, że  mogę je uwolnić.

Uniosłam dłoń przed siebie i po prostu starałam się uwolnić energię. Nic to nie dało. Po wielu, wielu próbach jednak coś wystrzeliło z moich palców. Jakby niebieska energia. Spróbowałam znowu i znowu pojawiły się niebieskie niteczki. Ucieszyłam się z takiego obrotu spraw.

Wzrok utkwiłam w kamieniu leżącym przede mną. Coś mnie w nim zaintrygowało. Skierowałam ta palce i chciałam posłać w niego niebieską energią, ale skurcz zmienił ustawienie mojego palca wskazującego, który nagle znalazł się pod środkowym. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy zamieniłam się z kamieniem miejscami.

*

Portal na szczycie wieży otworzyłam sama. Bez pomocy Adriewa czy Wielkiej Pani. Sama. Byłam z tego dumna. Namierzyłam go po prostu na Alnerana. Nie byłam pewna, gdzie wyląduję, ale miałam nadzieję, że trafię tam w jednym kawałku. Udało mi się.

Wylądowałam na jakimś cmentarzu. Obróciłam się za siebie, ale nie zauważyłam żadnego pola portalowego. Otaczały mnie tylko groby. Wielki Cmentarz Poległych. Wyspy Matta. Tak, to tutaj. Tutaj chciałam dotrzeć.

W oddali ujrzałam czerwień i czerń. Ujrzałam wiele peleryn o tym  kolorze. Widziałam też coś niezwykle czarnego, wielkiego i skrzydlatego. Coś zakutego w łańcuchy i strzeżonego przez czarno-czerwone peleryny.

- Gdzie ona jest?! - wrzeszczał Aur, dźgając smoka rozżarzonym czerwoną energią kijem. - Gdzie jest Wyklęta?!

- Tutaj - oznajmiłam.