To był piękny Smok, rozdział XVI

 Na Ziemi ta scena byłaby po prostu groteskowa. Tam nikt nikomu nie wierzy ot tak, nikt nie dotrzymuje słowa i nikt nie spełnia obietnic danych bez świadków, prawników, papierów, dowodów, nagrań i pisemnych gwarancji, a i to tylko czasem. Tu jednak jest tylko nas dwóch, słowo i uścisk dłoni. To świat, w którym reputacja człowieka zależy od jego uczciwości i jest cenniejsza od gór złota. Tu nie ma większej gwarancji niż słowo. I jakoś tak nie wydaje się to aż tak bardzo śmieszne.

~Jarosław Grzędowicz, Pan Lodowego Ogrodu - tom IV

 Noc, mrok, ciemność. Mgła okalała grobowce najcnotliwszych panów tych ziem. Tutaj kobiety żegnały swych mężów. Tutaj rodzice łkali nad grobami malutkich dzieci, które dosięgła zaraza.  Tutaj  szlacheckie żony miały swój ostatni spacer.

Cmentarz podzielony był na części. Pierwszy sektor, przeznaczony dla królów bogaty był w grobowce z marmuru, ozdobione flagami państw zmarłych władców. Groby najwyższej klasy, zadbane, jakby przez chwilą ktoś tutaj był.

 Drugi, największy, oddalony i oddzielony niskim murkiem poświęcono bohaterom narodowym. Trzeci zaś pełnił raczej funkcję symboliczną. Na dużych kamiennych płytach wykuto nazwiska poległych w bitwach żołnierzy Kordu z każdej bitwy. Nazwiska niegdyś przeciwników teraz widniały obok siebie. Tak nakazywała nam religia. Po śmierci każdy z nas jest równy. Nie ma wrogów i przyjaciół. Są tylko ludzie.

Tak, był to wielki cmentarz. Osiągał rozmiary równe stolicy Teronu. To było miejsce święte.  Wielki Cmentarz Poległych mienił się w nocnym świetle gwiazd. Nie był jednak opuszczony. Gdyby ktoś chciał wybrać się na przechadzkę po prastarym miejscu pożegnań, zobaczyłby stojący pośród marmuru oddział Aurów. Oddział najeźdźców przyozdobionych czernią i czerwienią można było znaleźć na wielkim placu w samym środku cmentarza.

Człowiek, który wybrałby się dzisiaj tutaj na spacer, przestraszyłby się, gdyby zauważył samego wielkiego cesarza - najeźdźcę.  Człowieka, który rozpętał wojnę na naszych ziemiach.  Cesarza obcego i wrogiego. Cesarza, któremu ani matki, ani ojcowie nigdy nie wybaczą.  Ten cesarz myśli, że jego rządy za oceanem są dla nas czymś nieznanym. Myli się, myli się bardzo.  Nie wiem, jakimi uczuciami jest targany, ale powiedzcie mi, który ojciec obiera córce prawa do życia? Który ojciec wydziedzicza ją tylko dlatego, że jego córka lubuje się w damach?  Że poświęca im więcej czasu niż mężczyznom? Czyżby córka ta stała się kimś innym? Zmieniło się jej ciało, głos, charakter? Nie, jest tą samą córką, tyle że troszkę od nas inną. Tak trudno kogoś zaakceptować?

Gdyby ktoś nadal wpatrywał się w tę przedziwną scenę dzisiejszej nocy, zobaczyłby  młodą dziewczynę z diademem na czole. Zobaczyłby, gdyby tylko chciał, jej przerażenie, gdyż patrzyła teraz w najważniejszy punkt całego przedstawienia.

Jakże piękny był smok przed nią. Jak pięknie jego czarne łuski lśniły w tą dzisiejszą noc. Dlaczego jednak ktoś go związał? Dlaczego go przesłuchują? Co złego zrobił? Za co został ukarany? Dlatego, że jest smokiem? Istotą nienawidzoną w Oguriqu przez dawne wojny? Przez walkę w ogniu? Jakim cudem tak niewinna istota mogła komuś zawadzić? A, wiem już. Była związana ze mną.

- Belgilangan!

Tak, tak miała na imię dziewczyna.  Dziewczyna, która wiele straciła. Dziewczyna, która stała teraz sama, patrząc na wymęczonego i skrzywdzonego smoka.

Jakże piękny to był smok.

Jego oczy lśniły zmęczeniem i bólem. Ci źli ludzie męczyli go przez tę dziewczynę.  Tak, to była prawda. I ja to wiedziałam. To była moja wina. Moja.  Teraz ta dziewczyna z pięknym, magicznym diademem na głowie była bezsilna. Chociaż... Nie... Zbyt długo użalała się nad sobą, by teraz nie zacząć walczyć. Zbyt długo była zaślepiona.

-  Jestem tutaj, wasza wysokość - rzekłam cesarzowi prosto w oczy. Wiedziałam, jak się cieszy.  Widziałam jego uśmiech na widok blizny na mojej twarzy.  Wydawało mu się, że jest to kara, którą będę nosić przez całe życie. Wydawało mu się, że żal zasłoni prawdziwe cierpienia.  Jednak ta blizna stała się przypominajką brata. Brata, którego tak kochałam. Przyjaciela, przywódcy, pocieszyciela, braciszka.

Cesarz zauważył, że dzisiaj byłam inną dziewczyną. Blizna, którą nosiłam miała być obietnicą naszego spotkania. A więc, jesteśmy tu.

- Zostaw Smoka - rzekłam spokojnie. Rozległ się śmiech i gwar. Nie przestraszyłam się jednak. Nie dzisiaj. Widziałam Alnerana, który właśnie teraz mnie potrzebował. Widziałam, że sam nie da rady wstać.  Potrzebował mnie. Tej silnej wersji mnie.

- Och, moja droga - zaczął przywódca Aurów, uśmiechając się - jakże smutne jest patrzenie na twą bezradność i twój strach.   Wiem, że ta wojna to dla ciebie zbyt wiele. Rozumiem twój ból. Straciłaś całą swoją rodzinę w tak krótkim czasie. Straciłaś małego chłopca, którego pokochałaś. Straciłaś ich wszystkich przez zwykłą wojnę ludzi z górnej półki świata. Nie masz dosyć? Nie chcesz się wycofać? Nie masz nawet dwudziestu lat. Dlaczego więc musisz nieść ciężar tej ziemi? Dlaczego ty musisz żyć z mianem "Wyklętej"? Nie chciałaś czasami zerwać kontaktu z tym smokiem? Powiedz, ile razy klęłaś na los, że obdarował cię takim darem. Powiedz to sobie. Czujesz żal?

Nie odpowiedziałam. Patrzyłam cały czas na  mego Smoka. Smoka, którego nienawidziłam. I Smoka, którego kochałam. Nieważne teraz, co czułam kiedyś. Ważne, że ten Smok pomógł mi wiele razy. Dlaczego ja nie mam pomóc jemu?

-  Możesz oszukiwać samą siebie, ale czujesz, że nie masz już siły - podjął cesarz. - Mam dla ciebie propozycję. Dzisiaj zginie jedno życie na tym cmentarzu. Tylko jedno. I to ty zdecydujesz, kto wyda dziś ostatnie tchnienie.  Dam ci dzisiaj prawo decydowania o śmierci. Jeden jedyny raz. Wiesz dlaczego? Bo cię lubię.

- Do czego zmierzasz? - zapytałam, starając się, aby głos mi nie zadrżał.

- Do zakończenia naszego konfliktu. Między mną a tobą. I między tobą, a tym pasożytem.

Pokazał dłonią na Smoka za sobą. Wzięłam głęboki oddech.

- Ten Smok wyżerał ciebie od wewnątrz. Robią tak wszystkie Smoki, jak głosi nasza religia. Te stworzenia nie mogą żyć bez żywiciela. Gdy umiera żywiciel, umiera Smok. Tylko dlatego Alneran żyje z tobą w zgodzie. W strachu przed własną śmiercią.

- Czego ode mnie oczekujesz?

- Zakończ to. Zabij go.

Widziałam, jak Alneran spojrzał na mnie ze strachem. Widziałam,  jak błaga spojrzeniem, abym stąd uciekła. Widziałam, jak prosi, abym nie krzywdziła swego Smoka.

- Co jeśli nie chcę? - zapytałam ciężkim głosem.

- Nie tylko ty zostałaś obdarowana mocą przez Wielką Panią. Nie tylko ty uzyskałaś magię Kordu. Nie tylko ty umiesz kontrolować ludzkie i smocze umysły.  Z resztą, nawet nie zdążyłaś się tego nauczyć.  Ja jednak opanowałem tę sztukę do perfekcji. 

- Zmusisz mnie do zabicia? - Uniosłam brwi.

- Nie - zaprzeczył. - Zmuszę Alnerana.

Zabiło mi serce. Spojrzałam znowu na Smoka. Czyżbyśmy właśnie decydowali o swoim losie? Czyżby za chwilę miała polać się krew?

- Nie zmusisz nas do tego - zaprzeczyłam bezsilnie.

- Nie? - Cesarz uniósł prawą dłoń w kierunku swych czterech towarzyszy. Wyszeptał coś, czego kompletnie nie zrozumiałam, a z jego palców trysnęła biała iskra. Aur, którego trafiła, zakołysał się, zatoczył i wyjął z pochwy miecz. Przygotowałam się do sparowania ciosu, tak jak uczył mnie Adriew, jednak nie było to potrzebne. Ku mojemu zdziwieniu, Aur obrócił ostrze miecza w swoją stronę i mocno pchnął. Słyszałam zduszony jęk, a potem dźwięku upadającego ciała na ziemię. Przez jedną sekundę  zaważyłam, jak odzyskuje świadomość. Zauważyłam przerażenie pomieszane z ogromnym cierpieniem.  Nie mogłam ukryć zaskoczenia.

Twarz Cesarza wydawała się triumfować. Widok ciemnoczerwonej krwi swego poddanego, która przysłużyła się do zastraszenia mnie, napawał go dumą.  Nie wierzyłam własnym oczom. To zadziało się zbyt szybko. Wtedy zrozumiałam, dlaczego w tak krótkim czasie cesarz zyskał zaufanie swych ludzi.  Jakież to było proste. Jakież oczywiste.

- Alneran, spal ich.

- Co?

- Wystarczy sekunda, spal pozostałych rycerzy. Teraz.

Nie potrzebowaliśmy więcej czasu. Trzy szybkie wymiany myśli, trzy nawiązania błyskawicznego połączenia. A potem ogień z gardła Smoka. Uniosłam dłoń, aby  zaklęciem zablokować magię Cesarza.

Czułam, jak jeden z moich kamieni na diademie jaśnieje. Wiedziałam jednak, że nie opanowałam jeszcze swego daru, że nie zdążę wystarczająco długo zablokować czaru lepszych ode mnie. Zdecydowałam się wtedy na ostateczność.

*

Rozległy się ryki Aurów, widok ognia po prawej stronie przyprawiał o dreszcze, a smród palonych ciał o mdłości. Musiałam wtedy wyłączyć myślenie. Wszystkie ruchy miały zmieścić się w pięciu sekundach. Tak, aby nikt nie połapał się, co tu się dzieje.  Nawet sam zainteresowany.

*

Dopadłam go ostrym cięciem, kierując ostrze ku jego prawemu ramieniu, by zakończyć na lewym biodrze. Sparował cios niepewnie, szybko, bez zastanowienia. Odskoczyłam.  Spokojnie krążyłam wokół niego gotowa do ataku. Patrzyłam mu w oczy. Pewnie, tak jak na treningach. Blizna na twarzy zabolała, jednak wyparłam się tego bólu. Nie był teraz istotny. Uderzyłam z półobrotu, mocno trzymając w ręku miecz. Sparował. Odbiłam w prawo, posłałam ostrze w kierunku kolana, uchyliłam się przed jego ciosem, automatycznie robiąc piruet i ukośną paradę na plecy. Udało mi się go drasnąć. Nie doskoczyłam jednak tak blisko, by zadać odpowiednio głęboką ranę. Nie o to mi chodziło.

Odskoczyłam, gdy posłał fintę. Przejrzałam go jednak i przewrotem w tył uciekłam przed Aurem. Kopnął mnie, gdy potknęłam się o kamień. Zgięłam się w pół i na moment straciłam równowagę. Musiałam upaść, nie miałam wyjścia.

Gdy plecami grzmotnęłam o ziemię, on był już przy mnie. Pochylił się nade mną. Uklęknął i zbliżył twarz do mojej twarzy. Moje nogi były teraz pomiędzy nogami Cesarza. Wiedziałam, że nastąpiło teraz albo nigdy.

Kopnęłam go kolanem w krocze, a potem czołem uderzyłam o jego czoło. Złapałam go za ramiona i popchnęłam w lewo, tak, abyśmy razem obrócili się w jedną stronę. Teraz to ja byłam na nim. Wiedziałam, że jest zbyt silny, bym go pokonała. Użyłam magii, aby go obezwładnić. Działała tylko trzy sekundy, ale wystarczyło mi to. W zupełności.

Miałam przy pasie przypięty sztylet. Wyciągnęłam go jednym ruchem, w drugim trzymałam go już przy twarzy Aura. A trzeci ruch.. Był obietnicą.

Zaczęłam od prawej części jego policzka, swą obietnicę  narysowałam przez policzek, kończąc na żuchwie. Z rany wypłynęły czerwone kropelki, które później zamieniły się w niewielki wodospad.

- To obietnica - szepnęłam mu. - Obietnica, że jeszcze się spotkamy.

Odskoczyłam od niego, w oka mgnieniu wsiadłam na Alnerana i  uniosłam dłoń nad jego głowę. Smok jednak stracił przytomność i nic nie wskazywało, że teraz ją odzyska. Dalej, nie ma czasu. Dalej, Belgilangan. Próbuj.

Moja magia była za słaba.  Za słaba.

- Pomóż mi, o Życie - szepnęłam.

Nie trwało to więcej niż kilka chwil, gdy poczułam  ciepło Pana Wszechmocnego. Prawie spadłam, gdy Alneran poderwał się do lotu.

*

- Jestem przy tobie, mały - szepnęłam, trzymając się jego czarnych rogów na szyi. - Leć. Jesteśmy bezpieczni.

- Dopadnę cię, Przeklęta! - zawył za nami Cesarz swoim oguriqańskim akcentem.  Nie zwróciłam na niego uwagi.

- Alneran, odpowiedz mi - poprosiłam cicho.

- Jestem, Belgilangan - rzekł Smok w moich myślach. Odetchnęłam z ulgą.  Przyległam tułowiem do niego i przekręcając głowę w lewo, obserwowałam skrzydło Alnerana. Moje serce zaczęło się uspokajać, bić wolniej, normalniej. Jesteś już bezpieczny, mały. Przynajmniej ciebie mogłam uratować.  Oddalaliśmy się od Cmentarza coraz bardziej.  Widziałam już tylko malutkie kropki w aurze nocy.

- Jak cię złapali?

- Miałem spotkać się z Panem Wszechmocnym. Umówiliśmy się na Cmentarzu, ale gdy tam dotarłem, czekali już na mnie Aurowie.

- Nikt nie wiedział o waszym spotkaniu?

- Nikt.

Zapadło milczenie. Czyżby Pan Wszechmocny nas zdradził? Ale jeśli wezwałam jego pomocy, aby obudzić Alnerana, dlaczego pomógł? I dlaczego Panna Wszechmocna była dla mnie tak miła ostatnimi czasy?  O co tu chodzi? O co?

- Nie zaprzątajmy sobie teraz tym głowy, mała.  Gdy dolecimy do... Właśnie, gdzie lecimy?

Racja. Jeśli mamy gdzieś dotrzeć, musimy  wiedzieć, gdzie chcemy dotrzeć.

- Do Kearthin - rzekłam pewnie. - Lecimy do domu.

- Dobrze. Belly?

- Tak?

- Kto dał ci diadem? Pan?

-  Nie, Pani. Spotkałyśmy się kilka godzin temu.

- Jak to?

- Normalnie. Pomogła mi obudzić Smoki. Będą walczyć po naszej stronie.

- Pani Wszechmocna koronowała cię na Wielką Władczynię Kordu?

- Tak, Alneran.

- To niemożliwe. Głos moich wizji mówił mi, że ukoronuje cię Życie.

- Widocznie twoje wizje były błędne.

- Wizje Smoka nigdy nie mogą być błędne. Ich nie da się zafałszować.

Tak, dzisiaj przybyło mi o wiele więcej pytań, niż miałam do tej pory.  Komu ufać? Kogo prosić o pomoc? Nie wiem, chcę na razie wrócić do domu.

*

Zasypiałam na jego grzbiecie. Walczyłam ze sobą, aby oczy nie zamknęły mi się na tych kilka godzin.  Alneran ciągle leciał. Byłam pewna, że gdy dotrzemy na miejsce, będzie potrzebował całego dnia na regenerację.  Czułam, że nasz koszmar w końcu musi się skończyć. Przecież wszystko się kończy.  Dla każdego kiedyś następuje koniec świata. Jego indywidualny koniec.  Każde życie jest światem. A każda śmierć końcem.

*

Zobaczyłam w oddali te budynki. Zobaczyłam te dachy i uliczki.  Pałac, który tak znałam, nie zmienił się w ogóle. Wróciłam tam, gdzie odnajduję nowy dom. Nowy azyl i spokój. Nie mogłam przestać się uśmiechać. Kearthin. Miejsce, gdzie  odnalazłam siłę by walczyć za bliskich.  Brakowało mi tutaj tylko małych rączek pewnego chłopczyka.

- Na dziedziniec?

- Tak, poproszę.

Alneran zniżył lot, rozpostarł skrzydła i skierował się ku naszej mecie.  Wylądował dokładnie na środku placu, miękko dotykając ziemi. Wyprostowałam się, spoglądając na elfów oderwanych od swoich prac. 

Zsiadam ze smoka. Nie mogę powstrzymać się od jęknięcia z radości na uczucie stałego i pewnego gruntu. Nic nie zatrzymało mnie przed objęciem mojego Smoka i uściskaniem go tak mocno, jak tylko mogę.  Czułam jego zapach, zapach smoka. Ogień nie może pachnieć, ale gdybym miała nazwać woń, którą teraz się rozkoszowałam, nazwałabym ją ognistą - ostrą lecz dziwnie przyjemną.  Alneran przygarnął mnie skrzydłem.  Poczułam, że jestem z nim bezpieczna.

Nie dopadło mnie żadnych z uczuć, których się obawiałam na Cmentarzu. Ani żal, ani wyrzuty sumienia nie targały mną teraz. Czułam, że postąpiłam właściwie. Jakie to piękne uczucie.

- Belly! - usłyszałam krzyk elijskiego szermierza.

Uśmiechnęłam się szeroko i zwróciłam wzrok w jego stronę. Podeszłam bliżej, nie mogąc ukryć szczęścia.  Biegł do mnie, najpierw małymi, niepewnymi krokami, by potem dwoma susami wpaść w moje ramiona.

- Belly! - krzyknął znowu, tonąc twarzą w moich włosach. - Tak się martwiłem! Czułem, że coś się stało.  Czułem to! Ale teraz jesteś bezpieczna.

- Adriew - szepnęłam, odsuwając się leciutko, by spojrzeć w jego elfijski pierścień na tęczówkach. Lśnił ciepłym blaskiem.  Zaraz potem utkwił wzrok na moim czole. Nie ukrywał zdumienia, które namalowało mu się na twarzy.

Nie czekałam na nic. Przytuliłam go silnie, mocno przygarniając do siebie. Wplotłam palce w jego włosy, wczułam się w zapach. Alneran przybliżył się do nas tak, by opleść nas skrzydłami.

To był nasz Ostatni Dobry Dzień.

Jednak teraz byłam szczęśliwa.  Szczęśliwa szczęściem tych, których trzymałam w ramionach.

----------------------------

Następny rozdział - niedziela 21:00